Axel Polfliet was kabinetsmedewerker bij Olivier Deleuze, in de vorige regering staatssecretaris voor energie en duurzame ontwikkeling. Samen met Isabelle Durant nam Deleuze enkele weken voor de verkiezingen van 18 mei ontslag. Zij had zich in nesten gewerkt in de kwestie van de nachtvluchten boven Zaventem en hij ging mee. Volgens Polfliet is zij er door haar collega’s op een brutale wijze ingeluisd, terwijl haar Nederlandstalige groene vrienden haar ten onder lieten gaan. Wanneer een minister of staatssecretaris ontslag neemt en niet vervangen wordt, trekt hij zijn kabinet mee. Polfliet neemt zijn lezer mee bij het opruimen van zijn kantoor en laat hem op die manier een inkijk in de vele dossiers die hij behartigd heeft. Tegelijk leert hij ons zijn collega’s, maar vooral zijn kabinetschef en ‘oppersnor’, zoals hij Deleuze noemt, nader kennen. Als techniek is het niet slecht gevonden. Alleen volstaat een techniek natuurlijk niet om te verbergen dat er geen echt literair talent voorhanden is. In zijn ijver om echt alle kasten leeg te maken wekt hij toch wel de verveling van zijn lezers op. Maar al bij al is de intentie om dat kabinetswerk wat nader te laten kennen niet onverdienstelijk. Alleen spijtig dat Polfliet niet aan de verleiding kan weerstaan om zijn eigen werk en dat van zijn kabinet toch zo verschrikkelijk goed te vinden, in vergelijking met de andere kabinetten. Daar is er geen sfeer, zeker geen vriendschappelijke sfeer. Daar vindt men alleen wolven, die op elk moment van de dag en nacht klaar staan elkaar de strot af te bijten, want ze willen allemaal toch zo graag een postje. Wie al eens op een kabinet komt, weet gewoon dat de waarheid veel genuanceerder is. Kennelijk leefden de groenen toch vrij geïsoleerd van de andere regeringspartners. Maar goed, laten we het begrijpen vanuit een zekere rancune. Minder aanvaardbaar is dat Polfliet niet de moeite genomen heeft om een aantal zaken na te trekken. Vooral als ik zie dat een professioneel journalist als Piet de Moor de eindredactie verzorgd heeft, begrijp ik niet dat bijvoorbeeld in een dossier van benoemingen zo maar gedaan wordt alsof Steve Stevaert ermee te maken had, terwijl het om een kabinetsmedewerker met dezelfde voornaam ging. Zo staan er nog meer gratuite beweringen in. Ze zijn wellicht niet allemaal fout, maar ze worden te weinig onderbouwd.

Samenleving & Politiek, Jaargang 10, 2003, nr. 9 (november), pagina 55

• boekbespreking