Ook in ons land is armoede geen randfenomeen. Bart Demyttenaere heeft de armen uit de statistieken gehaald en een gezicht gegeven. In zeven indringende portretten schetst hij in welke omstandigheden mensen in dat zogenaamde welvarende Vlaanderen van ons nog leven. Op het einde van zijn boek kun je ergens lezen: ‘Wie geluk heeft start zijn leven met een koffer vol kansen, wie pech heeft moet het stellen met een koffer vol onrecht’ (188). Treffender kun je niet uitdrukken hoe kansloos sommigen starten. Eén verhaal waarschuwt echter: ook mensen die veel kansen kregen struikelen wel eens en komen in de armoede terecht. De auteur herhaalt voortdurend hoe belangrijk het is om die armen zelf aan het woord te laten. Er zijn nog onvoorstelbaar veel vooroordelen en hulpverlening mag vooral niet betuttelen. Daarom trekt hij zelf de armoedewereld van Brussel binnen. We kunnen binnenkijken in die wereld. Het is een pijnlijke ervaring. Maar daar blijft het niet bij. Demyttenaere probeert niet alleen te beschrijven, maar ook te analyseren. Hij doet dat echter niet met behulp van heel dik uitgewerkte theorieën. Hij is gaan spreken met mensen die het terrein echt kennen en hij geeft daar verslag van. Hij kan alleen maar concluderen dat het beleid heel erg tekort schiet. Het recht op werk en wonen is niet gegarandeerd. Armen leven minder lang en zijn minder gezond, maar kunnen zich niet voldoende verzorgen. Hun kansen op onderwijs zijn bijna onbestaande. En hun rechten op cultuur en ontspanning zijn een lachertje. Het boek van Demyttenaere kan alleen maar aanbevolen worden. Het is zeer leesbaar geschreven.

Samenleving & Politiek, Jaargang 11, 2004, nr. 1 (januari), pagina 45 tot 46

• boekbespreking