Ik heb vaak hartelijk moeten lachen met de dolle, tragikomische en politiek vaak zeer incorrecte levensverhalen van Yusef El Halal. In Vlaanderen maakte El Halal, vrij vertaald ‘de kosjere’, aanvankelijk ophef met enkele columns in het dagblad De Standaard, om er vrij snel weer te worden afgeserveerd. El Halals carrière als ‘Bekende Allochtoon’ was kort maar krachtig. Het is het lot van wel meer allochtonen in de media. Wie herinnert zich vandaag nog Abou Jahjah? Abou wie?

Vandaag weten we dat El Halal heel even de Marek van der Jagt was van de allochtone literatuur. Achter hem schuilt een conglomeraat aan schrijvers van wie ene Ernest Van der Kwast de eerste penhouder was. Later wordt El Halal een collectief, een sextet met onder meer Jacob van Duijn, Marcel Möring, Ronald Giphart en Ingmar Heytze. Een acteur werd ingehuurd om El Halal een eigen gezicht te verlenen.

Man zoekt vrouw om hem gelukkig te maken is het eindresultaat van dat schrijverssextet. Om deze informatie te verzamelen moet je heus niet behoren tot de literaire incrowd - wat oppervlakkig rondsurfen en googlen volstaat. Het is alleen maar de vraag of hiermee ook de waarheid, en niets dan de waarheid, wordt verteld. In elk geval heeft die Van der Kwast niet stilgezeten. Er is een nieuw boek - Soms zijn dingen mooier als er mensen klappen - dat dit jaar ook is verschenen bij Nijgh & Van Ditmar, er is een kortverhaal in De Brakke Hond en, uiteraard, een eigen webstek: www.ernestvanderkwast.nl. Daar kan je lezen dat Van der Kwast op 1 januari 1981 is geboren in het Indische Bombay. Hij zou de jongste van drie broers zijn, en de knapste, leukste, maar vooral ook de drukste. Tijdens zijn studiejaren koopt hij alle boeken van Bukowski, Hermans en Brusselmans. Maar ook alle symfonieën van Mahler en een Maserati. Het is bijna te leuk om waar te zijn.

Bestaat die Van der Kwast - nomen est omen - nou wel of niet? Ik weet het niet. En voor de leeswaarde van El Halals verhalenbundel is dat ook niet relevant. Het enige gevaar bestaat erin dat de recensent breeduit op de bek gaat als hij meent dat de schrijver met grote kennis de Marokkaanse leefwereld vormgeeft, wanneer later blijkt dat dit niet het geval is. Geen kennis. Alleen veel fantasie?

Het voorgaande buiten beschouwing gelaten: het boek is dolle pret en El Halal, allochtoon of niet, partim Van der Kwast of niet, weet, weliswaar zeer stereotiep, een beeld te geven van een allochtone hangjongere-met-een-droom: een Beroemd Schrijver te worden. Meer nog. El Halal is in het diepst van zijn gedachten al een Beroemd Schrijver. Alleen wil de wereld niet onmiddellijk voor hem platgaan. Het is allemaal soms wel heel studentikoos, en plat - niet toevallig prijst Brusselmans het boek op de cover aan als ‘uniek’. Maar het is wel altijd lachen geblazen. Hilarisch is hoe hij het paternalisme van de multiculti-Nederlander weergeeft. ‘De mensen in Nederland willen allochtonen dresseren. Ze geven ons subsidie en wij moeten kunstjes doen die ze graag willen zien. … Een allochtoon moet meedoen. Niet zijn eigen gang gaan.’ Ronduit zwak zijn wel de gedichten die het ritme van het boek breken en zelden meer zijn dan puberale spielerei. Een uitzondering is het ‘gedicht’ over bounty Hafid Bouazza, ‘de Michael Jackson van de allochtone literatuur - verzamelaar van moeilijke woorden: mooi opgezocht Hafid!’

Man zoekt vrouw om hem gelukkig te maken is ‘literatuur’ zonder franje, dat je in een ruk uitleest. Een Brusselmans kortom, of een Giphart. Een opkikker voor bij een winters haardvuur, maar nog beter geschikt voor op een zonnig terras. Lezers van hardcore literatuur of multiculti-bibliofielen zullen hier wel de neus voor ophalen. Voor een sfeerbeeld zie ook nog www.yusefelhalal.nl.

Samenleving & Politiek, Jaargang 12, 2005, nr. 9 (november), pagina 55 tot 56

• boekbespreking