Met ruim 13.000 inwoners leeft deze gemeente al bijna 20 jaar onder christendemocratische vlag, terwijl de overige partijen - met name Groen en Open VLD - verschrompelen onder dit bestuur. Sinds de laatste verkiezingen bestuurt CD&V in kartel met N-VA, en met datzelfde kartel gaan ze de komende verkiezingen tegemoet.
Dit wil zeggen dat ik, een geboren en getogen 'Oosterzelenaar', al heel mijn leven in een oranje-gele gemeente woon en ook nog eens 17 jaar met dezelfde burgemeester.

Binnen enkele maanden kan ik daar voor de eerste keer zelf verandering in brengen. De keuze is echter beperkt: CD&V/N-VA, een liberale lijst of de groenen. Een socialistische lijst valt nergens te bespeuren, hoogstens een rode excuustruus op de liberale lijst.

Voel ik me echt thuis in deze gemeente? Neen.

Het landelijke gevoel, waar de partijen graag mee uitpakken, verdwijnt zienderogen. Slechts 8% wordt bevolkt door bomen. De overige 72% bestaat uit landbouwgebied, waar stukje bij beetje de hectaren verdwijnen, samen met de trage wegen en kleine boeren.

Oosterzele bestaat uit een open minded façade met conservatieve inhoud. Het oude wordt er vereerd, maar moet toch wijken voor het splinternieuwe. Oude statige woningen ruimen plaats voor gestroomlijnde blokken service flats. Hierdoor ontstaat er een bizar straatbeeld van typische herenhuizen volgens de 19e eeuwse boekjes en fancy villa's, oudere koppels en jonge gezinnen, voornamelijk blank en af en toe een tikkeltje donkerder.

Er heerst een tastbare dynamiek en dat zou wel eens de indruk kunnen wekken dat we een vooruitstrevende en multiculturele gemeente zijn. Maar de waarheid achter het idyllisch geschetste plaatje ziet er iets grimmiger uit. Zo is Oosterzele recent een paar vluchtelingen rijker geworden, maar voel je de spanning bij verscheidene inwoners al van mijlenver. Toch geeft het de omwonenden een zekere rust dat deze immigranten achter het politiekantoor verblijven. Ironisch toch? Ook zie je dat er een steeds bredere waaier aan leeftijden op straat rondlopen. Maar dit wil niet zeggen dat daarmee de interesse voor elkaar ook groeit. Neen, ieder voor zich. Klein moet wijken voor groot, groot voor groter. Oud moet wijken voor nieuw. Groen wordt vervangen door beton. Dit is onze realiteit.

Ik vind dat Google bij het ingeven van de term 'vriendjespolitiek' direct 'Oosterzele' als resultaat zou moeten geven. Misschien dat ik binnenkort ook wel eens een petitie start. Eindelijk eens een nuttige discussie, in plaats van het gekibbel over de befaamde N42, de drukke verkeersas die Oosterzele in tweeën knipt. De ene ziet brood in een verbreding (ten koste van woonst en groen), de andere zou liever zien dat het dagelijkse verkeersinfarct bij zijn oorsprong wordt aangepakt. Dit zorgt voor veel frustraties bij omwonenden en werkenden, aangezien hier dagelijks ellenlange files ontstaan door 'solidaire ritsers'. Lawaaihinder, fijn stof, tijdverlies, transportmogelijkheden vanuit het bedrijvenpark, … een gamma aan tegenstrijdige belangen. Deze discussie gaat echter al verscheidene jaren mee, en staat vandaag de dag weer in de spotlight. Laten we ethiek achter en onteigenen we deze mensen voor extra beton? Of kan het toch anders?

Voor al deze problemen werden oplossingen bedacht en het 'meerjarenplan' genoemd.
Oosterzele zou bestaan uit verzorgd, groen openbaar terrein. Openbaar vervoer ging een boost krijgen door de sensibiliseringsacties van het bestuur. Fietspaden en fietsenstallingen gingen als paddenstoelen uit de grond schieten. We werden zelfs genomineerd als fietsgemeente van 2015 maar moesten schitteren op de 2e plaats.
En ik dacht dat fietspaden voorwaarden waren om überhaupt genomineerd te kunnen worden? Wel, fout gedacht, want fietsers in Oosterzele zijn niet veilig van alle gevaartes die niet willen wijken voor twee wielen.

Het bestuur ging extra investeren in kwalitatief onderwijs door middel van moderne infrastructuur. Een puntje dat we met levende lijve ondervinden aan de geweldige muziekschool, waar schimmelplekken en afvallend plafond normaal zijn. De renovatie staat al sinds 2011 met stip gepland maar er is nog steeds geen steen verlegd, terwijl er inmiddels wel een prestigieus (en peperduur) cultureel centrum is gebouwd.

Tot zover het meerjarenplan. Hup, de lange baan op. Dit noem ik gewoon de luiheid van politici met de touwtjes in handen.

Ik vind dat we veel te braaf zijn en dringend onze stemmen eens moeten laten horen. De 3% die blanco stemt kan alleen de aarde niet laten beven. Neen, de jongeren moeten leren dat ze wel degelijk bergen kunnen verzetten en voetpaden kunnen eisen aan het veelgebruikte station. Mensen moeten beseffen dat vriendjespolitiek en persoonlijke voordelen hier niet thuishoren. Dat de berkenlaan de berkenlaan kan blijven en niet de berkenWEG moet worden omdat iemand zich stoort aan een paar wortels. Dat 4% werkeloosheid nog steeds te veel is. Dat sporters een niet-lekkend dak boven hun hoofd verdienen. Dat trage wegen niet mogen verdwijnen en er wel degelijk gespeeld wordt met ons belastinggeld. Oosterzele heeft immers de grootste financiële schuld van de omgeving, ondanks dat het bestuur anders kraait.

De zee bestaat namelijk ook maar uit kleine druppels, maar zonder die druppels dus ook geen zee!

(Deze bijdrage verscheen eerder in de reeks 'Mijn Gemeente, VK 14/10')

Samenleving & Politiek, Jaargang 25, 2018, nr. 7 (september), pagina 30 tot 31

• Mijn Gemeente
• verkiezingen
• Oosterzele