Ze is 14 jaar wanneer politie met groot geschut de Antwerpse hotelkamer openbreekt.
Naast haar springt een klant recht. In de kamer ernaast hoort politie gestommel.
Hij heeft pech, dat heerschap in de kamer ernaast.
Hij wordt op heterdaad gevat.
Een pak cashgeld en drugs liggen open en bloot in de hotelkamer. Daar zitten ook nog twee lotgenoten van het meisje. Ook zij worden bevrijd.
Enkele jaren later wordt dat heerschap veroordeeld en krijgt hij 8 jaar voor kneveling, vrijheidsberoving, verkrachting en seksuele uitbuiting van 3 minderjarigen. Mensenhandel wordt bewezen geacht.
Nog 4 andere heerschappen krijgen dezelfde strafmaat.

Het meisje werd diezelfde avond van de politie-inval medisch onderzocht. Daarna verhoord en voorgeleid bij de jeugdrechter. Zij werd beveiligd geplaatst, zoals dat heet.
Slot op de deur en zeer strikt regime.
Jaren verbleef ze in deze beveiligde opvang. Geen school, geen jeugdbeweging, geen vriendinnen meer, en zeer beperkte contacten met de buitenwereld.
Op de leeftijd van 18 jaar ging ze op studio wonen. Ze kreeg geen enkele informatie over haar daders, werd niet betrokken bij de strafuitvoeringsrechtbank – had dus geen inspraak als slachtoffer over de woonplaats bij vrijlating van deze heerschappen – en moest nog de hele procedure opstarten om wat schadevergoeding te kunnen krijgen.

Ze is nu 20 jaar. Nog steeds kan ze nachten aan één stuk niet slapen.

Ze is nu 20 jaar. Nog steeds kan ze nachten aan één stuk niet slapen.
Wiggelt ze heen en weer als ze piekert. Wordt ze rusteloos als het donker wordt. IJsbeert dan ook, met angstige ogen.
'Ik krijg die beelden niet uit mijn hoofd', fluistert ze dan.
Andere dagen is ze een doorsnee jongvolwassene. Droomt ze van een mooie toekomst, werk, een eigen stekje en verre reizen. 'In een caravan', zegt ze er wel bij. Een hotel durft ze zoveel jaren later nog steeds niet binnen te gaan.

We zijn in 2020. Een zoveelste dag in de rechtbank.
Ze heeft eindelijk een advocaat. Daar moest ze zelf naar opzoek.
En weer is er uitstel. Achteraf zal blijken – er is altijd beraad, dus je moet dagen wachten tot een beslissing in de bus valt – dat de rechtbank een andere gerechtspsychiater aanduidt omdat de aangestelde gerechtspsychiater niet meer wenst te werken onder de rechtsbijstand.

Exact een derde van 8 jaar wordt uitgezeten door mensenhandelaars.

In 2015 werden deze heerschappen veroordeeld tot 8 jaar effectief. In 2017 waren ze al vrij. Eerst maanden voorhechtenis tot de veroordeling en dan nog de resterende straf van 2 jaar en 8 maanden. Exact een derde van 8 jaar wordt uitgezeten door mensenhandelaars.
Het meisje zat welgeteld 3 jaar en 3 maanden in een strikt regime. Langer dan deze daders van één van de grootste horrordelicten.

Ze leeft nu van 958 euro leefloon. Staat op de wachtlijst van een psycholoog, heeft al 4 intakes achter de rug met een dagtherapieafdeling, wacht nu al bijna 2 jaar om er te mogen instromen en heeft nog geen enkele euro schadevergoeding gekregen.
Bij de nieuwe gerechtspsychiater zal ze nu ook nog moeten wachten tot er plaats is. Daar moet ze 300 meerkeuzevragen beantwoorden. Vragen die haar rusteloos maken.
'Heb je een duurzame relatie?'
'Kan je genieten van seks?'
…..
Niemand die haar bijstaat. Na zo'n lijst gaat ze terug naar haar studio en wacht ze op een volgende brief van Justitie in de bus. Een brief waar ze vaak geen enkele zin van begrijpt.

Child Focus trok terecht aan de alarmbel in 2014. Een beklijvend rapport over pooiers die bewust in Vlaanderen piepjonge meisjes lokken om ze aan het werk te zetten in de prostitutie. Onder dwang. Vaak met fysiek geweld.
Er kwam gelukkig reactie en er werden beleidsaanbevelingen geschreven.
Slachtoffers moesten beter omkaderd. Elk slachtoffer wordt best ook meteen aangemeld bij 1 van de 3 referentiecentra in België.
In het laatste regeerakkoord staat nu ook dat prioriteit gegeven wordt aan de vervolging van mensenhandel en mensensmokkel.
Ook de Vlaamse overheid heeft bijgestuurd. Er werd sinds 19 januari 2020 een Vlaams meldpunt opgericht, er komen meer plaatsen voor slachtoffers en er komt meer gerichte zorg op maat.

Klaprozen VZW werd opgestart. Daar wordt gepoogd deze slachtoffers hun vrijheid terug te geven. Vanuit een open setting wordt op het ritme van elk meisje gewerkt aan dagstructuur, het veilig gebruik van sociale media, worden ze begeleid door een psycholoog en een diëtiste, en krijgt elk meisje een stappenplan en steun bij de processen van hun daders.

Dat gaat met vallen en opstaan. Stuk voor stuk hebben deze meisjes – naast slachtoffer van mensenhandel – ook nog een grote rugzak uit de kindertijd: mishandeling, vroeg overlijden van de ouders, een papa met een verslaving, enzovoort.

Mensenhandel is controle en dwang. Zo simpel is het. Elke dader zal door het gebruik van mooie woorden het meisje lokken en isoleren. Het grote geld verdwijnt in de zakken van de pooiers – uitermate lucratief, soms tot 15 klanten per dag – en het meisje krijgt af en toe eens een nieuwe lingerie-outfit, en wat frieten of een take away pizza.
'Ga niet lopen want niemand moet je nog', is één van de zinnen die daders regelmatig gebruiken.
Het zelfbeeld wordt aan diggelen geslagen, de eerste seksuele beleving is er één met grof geweld.

Goed dat er meer aandacht is voor deze meisjes. Maar we zijn er nog lang niet.

Goed dus dat er meer aandacht is voor deze meisjes. Maar we zijn er nog lang niet.
Als we in Vlaanderen écht menen dat we seksuele uitbuiting willen bekampen, dienen we niet alleen speurders mensenhandel meer slagkracht te geven, we dienen ook informatie-uitwisseling tussen verschillende gerechtelijke arrondissementen te verbeteren en de opvolging na de effectieve straf bij deze daders te vergroten.

Ik ben zeer blij met het nieuws dat de zorgcentra na seksueel geweld uitbreiding zullen kennen in elke provincie. Daar worden slachtoffers met de grootste expertise en met geduld onderzocht en krijgen ze nazorg om U tegen te zeggen.
Maar prioriteit geven aan dit fenomeen betekent ook gerechtspsychiaters betalen, automatisch slachtofferondersteuning bieden en een slachtoffer een juist zorgkader op maat aanbieden.
Het kan niet zijn dat een slachtoffer zelf op zoek moet naar een advocaat en haar dossier.
Het kan ook niet zijn dat ze hun plan moeten trekken van een luttel leefloon en jaren moeten wachten op de juiste therapie.
Pas dan voeren we een regeerakkoord uit.
Pas dan horen we deze slachtoffers.

Ook al hebben ze moeilijke dagen, ook al laten ze de moed soms hangen en liggen ze dagen in bed, ook al werken ze vaak hun frustratie uit op anderen met schelden, roepen en tieren, ze verdienen dat. Op betere dagen hebben ze diezelfde dromen als elke tiener. Die moeten we grijpen!

• jeugdzorg
• tienerpooiers
• seksueel geweld
• column