‘Wees voorzichtig, of uw stem schroeit door; wees uiterst voorzichtig, of ge verliest de hele wereld en wat zij waard is, om in de eerste tijd van uw eigen ontroeringen verzen te maken. Heb er dat niet voor over. Wacht tot ge vrij zult zijn, tot gij als het ware een dubbel leven gaat voeren. Er komt voor ieder een tijd dat een mens zichzelf ziet wegwandelen uit zijn eigen leven. Maar dat moment komt voor velen pas laat, laat in het leven, als het reeds tegen het einde loopt.–’ (Martinus Nijhoff, De pen op papier. –Aan het woord is de rattenvanger van Hamelen)

‘het kan niet dat ik’ (Jos de Haes, ‘Een kus in Ter Kameren’)

1

Dicht, dicht bij de mens
nog, weidde zijn taal
kudden van woorden.

Als witte wolken
graasden ze, graasden
laag aan de hemel,

vraten het blauw kaal,
vraten en vraten,
nimmer verzadigd.

Wollige woorden
hielden de mensen
voor warme kleren.

En in de wolken
ontdekten mensen
hemelse melk-

wegen, woorddronken.
Taal werd staalblauw
ver, weg van de mens.

2

Ver, weg van de mens
leidde zijn taal nog
een eigen leven.

Waar was hij gebleven?
vroegen de woorden.
Of is hij een schim?

Ze vroegen het
de rattenvanger,
die van Hamelen.

Ga met me mee,
stap in de maat!
Zo blies hij ze in.

Ze vroegen het
zijn dubbelganger
in Ter Kameren.

Lees maar, er staat
het kan niet dat ik
hoorde ik stamelen.

3

Kan het dat wij?
Heb ik mijn mond
niet voorbijgepraat?

Al is het al laat,
al laat in het leven,
weg uit zichzelf

wandelt een mens.
Waar gaat het heen?
Zo vragen de benen.

Hun is het te vroeg,
te vroeg voor de dood.
Waar gaat het heen?

Zo vragen de ogen.
Ze staren en vragen
de weg aan de hand.

De ene hand schrijft.
Handschrift, verander
en vind uit jezelf

de weg naar de ander.

• Samenleving & Poëzie