Tussen twee tramsporen aan de rand van het park
zit Hermes op een blauwe steen.
Hij denkt na: geliefdes, oceanen,
de groene vrijheid van een kaketoe.

Over de kruinen van de bomen klinkt het getjilp van vogels:
duiven, mussen, eksters, merels, parkieten.

Maar Hermes weet nooit zeker of hij een koolmeesje hoort
of een parkiet die een koolmeesje imiteert.

Soms hoort hij een parkiet het geluid van een sirene nadoen
of het piepen van een autoalarm.
Dan ziet hij in zijn geestesoog een blinkende bolide
door het zwerk zweven.

Wat Hermes echter niet weet,
is dat ook volgende geluiden
tot het arsenaal van de parkiet behoren:
het knapperen van een boom die uit zijn schors groeit,

het geschuifel van kindervoeten,
het ademen van mos, de stilte
van een oude vrouw op een bank
en het strijken van zonlicht langs een lantaarnpaal.

Zo gebeurt het dat Hermes ver boven zich
de vleugels van zijn voeten hoort slaan,
terwijl hij op een blauwe steen zit,
tussen twee tramsporen aan de rand van het park.

Verantwoording: ‘de groene vrijheid van een kaketoe’ komt uit het gedicht ‘Zondagmorgen’ van Wallace Stevens.