Twee jaar geleden zaten we allemaal in hetzelfde schuitje. Dachten we. Vanuit ons kot volgden we met argusogen de stijgende coronacijfers die de toen nog nobele onbekende Steven Van Gucht met kalme stem aan het land bekendmaakte. Al snel groeide een spontane steunbetuiging uit tot een dagelijks ritueel. Het applaus voor de zorg om 20 uur 's avonds was behalve een uiting van solidariteit met de mensen aan wat zonder veel aarzelen de frontlinie werd genoemd, voor velen ook zowat het enige overblijvende sociale moment van de dag. Twee jaar later blijft van dat eensgezinde gebaar van steun en medeleven...

Samenleving & Politiek, Jaargang 29, 2022, nr. 5 (mei), pagina 74 tot 76