Het was Noël Slangen die onlangs terecht de volgende tweet de wereld instuurde: ‘Ik vond dat voor het optreden van Israël te snel het woord 'genocide' gebruikt werd. Intussen verdient de manier waarop Israël de bevolking van Gaza uithongert geen ander woord meer dan 'genocide'.’ Hij heeft gelijk.

Wat we in Gaza zien, is het gevolg van de Nakba, waarbij de verplaatsing van honderdduizenden Palestijnen met brute kracht uit hun huizen en dorpen meer is dan een herinnering – het is een voortdurende realiteit. Inmiddels zijn we meer dan 70 jaar verder, waarbij elk jaar getuige was van voortdurende verdraaiingen van het internationaal recht, van kolonialisme. Ondertussen weegt het gewicht van de bezetting en een zestienjarige blokkade door op de Gazastrook.

Wat we vandaag zien, is een dagelijks terugkerend tij aan gruwelijkheden. De humanitaire catastrofe ontrolt zich in real time voor onze ogen, waarbij onthutsende, stille statistieken en harde beelden ons in een overweldigend tempo bereiken. We zien beelden van uitgemergelde kinderen, van ontheemde families en gezinnen die uiteen zijn geschoten. We zien wanhopige ouders, ruïnes, puin en gestolde tranen die getuigen zijn van een regio die radeloos op zoek is naar hulp. Onlangs zag ik een foto voorbijkomen van een moeder met een wit lijkzakje in haar handen. De krop in de keel.

Het UNRWA merkte op dat in Gaza op iets meer dan vier maanden tijd al meer kinderen gedood dan in vier jaar bij conflicten over de hele wereld.

In het tijdsbestek van nauwelijks vier maanden zijn er meer dan 30.000 Palestijnen vermoord, is een veelvoud van 70.000 gewond, zijn er duizenden vermist. Twee miljoen mensen zijn op de vlucht. Het fundament van hun infrastructuur is aan gort geschoten door Israël. Het UNRWA merkte op dat in Gaza op iets meer dan vier maanden tijd al meer kinderen gedood dan in vier jaar bij conflicten over de hele wereld. Het is onze verdomde plicht om hier niet over te zwijgen, of ons het zwijgen te laten opleggen. Dit kan gewoon niet blijven duren.

En ja, onze samenleving staat voor ongeziene reeks uitdagingen: een oorlog in Oekraïne die lijkt te kantelen, een technologische AI-trein die onstuimig voortdondert, een planeet die koortsig en gevaarlijk verder opwarmt, en met een blik vol wantrouwen en bezorgdheid kijken we naar de afloop van de Amerikaanse presidentsverkiezingen in november. Maar dit alles mag ons niet afleiden van de humanitaire crisis in Gaza; het verdient onze onverdeelde aandacht, nu meer dan ooit.

De taak voor de internationale gemeenschap is niet gering; zij dient op te treden, niet als een zwijgende getuige in de coulissen van het wereldtoneel, maar als een daadkrachtige beschermer van rechtvaardigheid. Het is tijd voor een diplomatiek offensief voor een duurzame vrede. Ons land kan daar als voorzitter van de raad van de Europese Unie een cruciale rol in spelen. Stop het bloedvergieten in Gaza!

Samenleving & Politiek, Jaargang 31, 2024, nr. 4 (april), pagina 80

• oorlog
• Israel
• Gaza