Je zal maar een hardwerkende Vlaming zijn in tijden van corona en constant lezen over topadvocaten, topchefs, topeconomen, topondernemers en toppolitici.

Het ijzingwekkende besef dat de instellingen U niet zullen beschermen tegen kwade trouw, dat feiten niet noodzakelijk tellen. Zo begint fascisme.

Ik werk al bijna 29 jaar bij VRT NWS. Wat ik de laatste jaren zie en hoor, heb ik eerder in mijn lange loopbaan nooit meegemaakt.

Als klimaatwetenschapper in de VS ben ik de strategie van negeren, ontkennen, ontkrachten, politiseren, polariseren ondertussen gewend geraakt.

Grote vermogens vormen een publiek gevaar. We moeten terug naar een systeem met minder ongelijkheid.

Na de bankencrisis van 2008 was er een begin van een oplossing. Maar de bal is nooit binnen gekopt.

Elke beleidskeuze moet worden afgetoetst aan randvoorwaarden met 2050-2100 als horizon.

Kan iemand verklaren waarom een kassier in de supermarkt voldoende heeft aan een plexischerm en de ambtenaren van de Dienst Vreemdelingenzaken niet?

Politiek rechts zou bovenop de kwestie van individuele verantwoordelijkheid graag nog een identiteitssausje gieten.

Opeens ging politiek niet meer over grote symbolen maar over ons leven van de volgende dag.

Het is nu goedkoper om van Charleroi via Barcelona naar Brussel te vliegen, dan de trein te nemen. Waanzin.

Hoe Franstalig links Vlaanderen kan helpen tegen het Vlaams-nationalisme en extreemrechts.

Als we de evolutie van ons land zien, kunnen we ons niet meer neerleggen bij de wederzijdse onwetendheid.

Waarom hebben zovelen van mijn generatiegenoten links de rug toegekeerd, en zijn ze uiteindelijk zelfs gevallen voor identitair rechts?

Als de Nederlandse PvdA in 2021 haar laatste negen zetels nog zou verliezen, dan leest u in het boek van Duco Hellema en Margriet van Lith al waarom.

Christiane Stallaert portretteert een natie in de puberteit die moeilijkheden ervaart om volwassen te worden.

Dat er Vlaamse politici bereid zijn Brussel op te geven doet mij denken aan de Russische president Boris Jeltsin, schrijft Lode Wils.

Ik snak naar een politicus die slachtoffers bij naam noemt, en niet naar 'De Zaak Chovanec of Mawda'. Jozef was zijn voornaam, Shawri was haar familienaam.