In Vlaanderen bezit een aantal politici en intellectuelen de sleutel om de poorten van de bagger open te zetten. En ze zitten niet alleen op extreemrechts.

Bodyshaming, verkrachtingsfantasieën, doodsbedreigingen,… de bagger die vrouwen te verduren krijgen, is ontluisterend.

Ook in Vlaanderen zien we ernstige gevallen van belaging. Onder de slachtoffers zitten dubbel zoveel vrouwen als mannen en de helft van de vrouwen is gekleurd.

Volgens Bart De Wever en Mark Elchardus wordt de vrije meningsuiting bedreigd door canceling, censuur en zelfcensuur, maar ze springen zelf losjes om met feiten.

Steeds meer kritische stemmen worden belaagd met SLAPPs, intimiderende rechtsprocedures tegen actiegroepen, journalisten en academici.

De journalistiek trekt zich als een kudde bizons op gang en doet iedereen meelopen. Al wie in de weg gaat staan, maakt kans te worden vertrappeld.

Het is zorgwekkend hoe vandaag het sociale onderhandelingskader wordt afgebouwd en het gebruik van syndicale macht wordt beperkt.

Emoties zijn niet tegengesteld aan de rede, maar net deel van ons redelijk instrumentarium.

Links heeft de fout gemaakt om alles wat met onderwijskwaliteit te maken heeft aan rechts over te laten.

De Afspraak lijkt het behoorlijk te doen qua diversiteit en pluralisme van zijn gasten, al zijn er een aantal werkpunten.

De introductie van genderquota leidt niet tot een influx van vrouwelijke ‘offerlamkandidaten’, die telkens opnieuw vervangen worden.

Campagne voeren op sociale media is niet langer de uitzondering. Iedereen doet eraan mee, luidt het. Maar klopt dit wel?

Staatshervormingen worden vaak verweten de communautaire kloven te verdiepen, maar brachten in realiteit net stabiliteit en pacificatie op federaal niveau.

Het vraagt politieke moed om duidelijk te maken dat in de superdiverse stad ook de bewoners zonder migratieachtergrond aan zet zijn.

Misbruik van macht is nooit enkel een zaak tussen dader en slachtoffer. Collega’s, ouders, familieleden van de dader weten of vermoeden het vaak ook.