De visie van N-VA en MR op het Israëlisch-Palestijns conflict is uiterst problematisch.

Ik kon als minister helaas niet verhinderen dat het internationaal recht op het kapblok kwam. Dit is mijn getuigenis.

Ursula Von der Leyen roept ‘Slava Ukraini’ voor het Europees Parlement, maar het lijkt ondenkbaar dat ze ‘Free Palestine’ in het Arabisch zou roepen.

De Israëlische universiteiten zijn geen onafhankelijke kennisinstellingen, maar een belangrijke schakel in de zionistische machine en de daaruit voortvloeiende genocide.

Er is sinds 2009 een Belgisch wapenexportverbod naar Israël. Maar in praktijk zitten nog heel wat gaten in het net.

Grote sociale en mentale veranderingen zijn nodig voordat een tweestatenoplossing weer in beeld kan komen. Vooral in Israël.

Ik wil niet haten, maar ik zal nooit toelaten dat de doden in mijn familie misbruikt worden voor Israëlische propaganda.

De manier waarop omgegaan wordt met manifestaties en acties die het geweld tegen de Palestijnse bevolking veroordelen, wekt ongerustheid.

Oproep aan alle klimaat-, natuur-, milieu- en vredesactivisten: laten we samen strijden voor een kernwapenban en het bannen van fossiele brandstoffen.

Het Vlaanderen van N-VA en Vooruit is warm voor wie werkt en Nederlands spreekt, en koud voor wie het moeilijk heeft.

Vooruit heeft met het Vlaamse regeerakkoord een terrein gecreëerd waarop linkse strijd kan worden gevoerd. Er liggen kansen voor ministers Depraetere en Gennez.

Welvaartschauvinisme maakt een gestage opmars in het Vlaams regeerakkoord: taalvaardigheid wordt ingezet als poortwachter van publieke diensten.

De slinger slaat nog meer door in de richting van een activeringsbeleid van financiële sancties en plichten. Nochtans is er vooral nood aan integrale dienstverlening.

Jan Denys geeft een boeiend verslag van zo’n 50 jaar arbeidsmarktbeleid, maar af en toe scheurt hij toch heel kort door de bocht.

De auteur wilde een optimistisch boek schrijven: de mens is in het verleden al herhaaldelijk in staat gebleken om een diepe crisis te overleven.

Er is een revolutie nodig om klimaatverandering en ongelijkheid te bestrijden, stelt Anuna De Wever. En dat is geen aangename boodschap.

Weet u nog wat u deed op 5 maart 1992 om 0u50? Johny Vansevenant weet het wel.

Met dit boek voegt de schrijver een verrassend en hoopvol hoofdstuk toe aan zijn niets of niemand ontziende autobiografische schetsen.

Alleen al met haar aanwezigheid op de COP29 zou minister Depraetere komaf maken met de lege stoel van haar voorgangster.