Je koopt dat soort boeken omdat ze in je handen vallen. Een mooie aantrekkelijke kaft, een verleidelijke titel. In dit geval vult de kleurenfoto van een jonge vrouw de kaft. Zij heft haar armen in de lucht. Haar linker hand maakt het V-teken, in haar rechter zie je bloemen. Ze kijkt je aan vanachter een masker, dat haar neus en mond bedekt. Ze is in het zwart gekleed en loopt in een betoging. Meestal ontgoochelen dat soort vlug gekochte aanwinsten. Je vindt ze bij hopen in die mooie boekhandel in een Brusselse galerij. Ze zijn modieus, maar bieden ontzettend weinig. Dit is niet echt anders met dit boek. De auteurs zijn twee journalisten. Het boek is dan ook zeer goed geschreven. Maar dat je het moet gelezen hebben om de beweging voor een andere globalisering te begrijpen zou zwaar overdreven zijn. Het is geen studie, het is een journalistieke impressie, waarschijnlijk gebaseerd op interviews en gesprekken. In een krant of tijdschrift gaat dat nog. Bij een boek gaat dat vervelen.
Is het helemaal verloren tijd? Misschien niet, maar je leest het best snel, op de trein bijvoorbeeld. Je maakt kennis met een aantal mensen achter de beweging. Er is in ieder hoofdstukje zelfs een portret van een rebel opgenomen. Sommige zijn trouwens bekend. Suzan George en Naomi Klein om ze maar te noemen. Anderen zijn illustere onbekenden, die heel hard aan de kar trekken. Je leert ook de organisaties kennen. Ook die zijn niet altijd direct op het goede spoor terecht gekomen. In Amnesty moest hard gediscussieerd worden vooraleer men ook aan politiek ging doen! Oxfam, de boerenbeweging (van Bové), de vakbonden en natuurlijk Attac passeren de revue. Even piepen de jongeren er echt door, wanneer over de zwarte kledij en de black box, de strategie bij betogingen, geschreven wordt. Maar dan moet Porto Alegre en de rol van de Franse politici aan de beurt. Terecht wordt op de rol van Internet en open source gewezen, maar het blijft aan de oppervlakte. Men moet te vlug naar de Wereldbank en het IMF overschakelen, ook al is alles wel bekend. Misschien ben ik te streng en zijn dat soort kronieken nodig om ooit echt te beschrijven en te analyseren. Werp het niet weg en lees het maar, maar dan vlug.

Samenleving & Politiek, Jaargang 9, 2002, nr. 8 (oktober), pagina 62 tot 63

• boekbespreking