Karin Temmerman (°1958, Gent) en Kristof Calvo (°1987, Rumst) zijn de gezichten van de Nederlandstalige oppositie. Als we beide fractievoorzitters treffen, heeft de federale regering niet meteen haar beste week achter de rug. Het waren vooral de regeringsleden zelf die zich in de voet schoten: Jan Jambon zette zichzelf in het oog van de storm door zijn uitspraken of het Belgische vicepremierschap ‘het wel allemaal waard is’; Alexander De Croo wekte even de indruk de loonplafonnering van managers van overheidsbedrijven los te laten en Charles Michel moest het bestaan van atomaschriftjes met geheime communautaire afspraken ontkennen. "Ik moet zeggen dat het de laatste tijd niet zo lastig om oppositie te voeren", lacht Karin Temmerman. "Elke dag is er een probleem. Als het niet door de oppositie wordt gelanceerd, creëert de regering er zelf één."

Op moment van schrijven had Michel I inderdaad dringend nood aan een opkikker; al was het maar een communicatiesuccesje. Want inhoudelijk blijven binnen de bewindsploeg een aantal splijtzwammen sluimerend aanwezig, die de cohesie van de meerderheid onder druk zet. CD&V laat de aanslepende kwestie van de vermogenswinstbelasting en een faire tax shift niet los. Het Rekenhof legde in haar rapport een reeks fouten in de begroting van 2015 bloot. En ook van de Europese Commissie kreeg de begroting een tweede zit. Het is pijnlijk voor een regering die van begrotingswerk haar grote prioriteit maakt. "Rechts dweept met het gezond verstand en degelijk bestuur, maar stapelt de flaters op," stelt Kristof Calvo. "Het rapport van het Rekenhof over de begroting is nog nooit zo kritisch geweest. Dat rapport plaatste niet alleen ernstige vragen bij de cijfers zelf, maar leerde ons ook dat het algemene plaatje uiteindelijk minder rechtvaardig zal zijn. Gezinnen worden harder getroffen dan de regering laat uitschijnen. Hoe meer we over dit federale regeerakkoord te weten komen, hoe duidelijker de intenties van Michel I zijn over wie, wel en niet, de lasten van de besparingsoefening draagt", aldus Calvo.

Karin Temmerman: "Bij de regeerverklaring wou men nog een aantal zaken camoufleren. Er was de indexsprong, maar die ging sociaal gecorrigeerd worden. Er kwam geen vermogenswinstbelasting, maar men ging de grote vermogens aanspreken. Nu we de begrotingscijfers onder ogen krijgen, zien we het ware gelaat van deze regering. Het bedrag van 127 miljoen euro ter compensatie van de indexsprong voor de laagste inkomens en uitkeringen is verre van voldoende. De welvaartsenveloppes worden gebruikt om die indexsprong te neutraliseren; daar waar die onder Di Rupo I nog bovenop de index kwamen. Het verhaal waar men zo fier op was, dat de welvaarts­enveloppe in de volgende jaren voor 100% zou worden uitbetaald, klopt niet. Het Rekenhof spreekt van 84%, omdat overgehevelde bevoegdheden zoals de kinderbijslag er niet meer in zitten, terwijl het bij de staatshervorming anders was afgesproken. Ook de bijdrage uit vermogens blijkt te liggen op 550 miljoen euro, niet op 1 miljard euro waar Charles Michel op een bepaald moment over sprak. Daarvan rekent men dan nog op 300 miljoen euro door een vervroegde heffing op pensioensparen, terwijl het toch vooral de gewone gezinnen zijn die aan pensioensparen doen. Daarnaast wordt de bankentaks uitgesteld, omdat de Raad van State een opmerking heeft gemaakt, en is van de befaamde Kaaimantaks in de beleidsnota’s noch begroting enig spoor. Resultaat: in plaats van 550 miljoen euro haalt de regering volgend jaar nog een schamele 80 miljoen euro bij de grote vermogens. Het is allemaal erg ontgoochelend."

Tevreden dat het oppositiewerk blootlegt dat de uiteindelijke realiteit erger is dan men eerst had voorspiegeld?

Kristof Calvo:"Zeker. Toch mag de oppositie zich niet verliezen in de techniciteit van de cijfers. De focus op de expliciete maatschappelijke keuze van deze regering mag niet wegebben. Want de basisvaststelling blijft dezelfde. Dit regeerakkoord doet de ongelijkheid in dit land toenemen. Ze wil mensen die werken een duwtje in de rug geven, maar doet het tegenovergestelde. De indexsprong is de meest uitgesproken maatregel, maar dit geldt ook voor de plannen rond deeltijds werken, rond de pensioenbonus en uiteraard voor het fiscale luik waar de tax shift niet plaatsvindt. Deze regering kant zich tegen mensen die werken."

Karin Temmerman:"De reactie van de regering op het protest is kenmerkend welke belangen ze dient. Er is een beetje protest vanuit werkgeverskant over het verlengen met een maand van het gewaarborgd loon en de maatregel wordt uitgesteld. Tegelijk wordt het massale protest op de straat geminimaliseerd en zelfs geridiculiseerd. De manier waarop een aantal ministers over de betoging sprak, was ongehoord. Ook het sociaal overleg wordt gemarginaliseerd. Dat woord komt meermaals terug in het regeerakkoord, maar in de praktijk is er enkel ruimte voor discussie over punten en komma’s."

Beseft Michel I onvoldoende welk beperkt draagvlak er is voor de maatregelen?

Kristof Calvo:"Binnen de regering gaat men er van uit dat dit protest zal wegebben. Het is een foute inschatting. Het debat rond eerlijke belastingen krijg je niet weg. Daarvoor is het voor te veel mensen een kwestie van gezond verstand geworden. Deze regering is wereldvreemd en dogmatisch. De kloof tussen wat maatschappelijk leeft en wat men politiek beslist, is groot. Niet alleen op sociaaleconomisch vlak, maar ook inzake het openhouden van de kerncentrales. Natuurlijk is hervormen niet gemakkelijk. Protest zal er altijd zijn. Maar ik ben ervan overtuigd dat mensen bereid zijn inspanningen te leveren op voorwaarde dat het een billijke deal betreft."

Hoe ziet u het protest na de laatste stakingsdag van 15 december evolueren?

Kristof Calvo:"De maatregelen zijn zo drastisch dat we op korte termijn wellicht niet moeten rekenen op sociale vrede, laat staan een Interprofessioneel Akkoord (IPA). Maar het ongenoegen gaat verder dan de mening van vakbondsleiders Marc Leemans, Rudy De Leeuw of Jan Vercamst. De druk vanuit de samenleving is zo groot dat je kan veronderstellen dat de regering er aan moet toegeven. Anderzijds is ze zo hardnekkig in haar overtuiging dat er weinig reden is om dat te geloven."

Voor Links is het alleszins wel leuk dat er eindelijk een draagvlak bestaat voor een vermogenswinstbelasting. Dat was lange tijd anders.

Karin Temmerman:"Onze eerste voorstellen daarover dateren van 2009, waardoor het in de kiescampagne van 2010 ook één van onze speerpunten was. Vandaag pikken mensen het niet langer dat niet iedereen zijn steentje bijdraagt. Dat de regering-Michel rond dossiers van fiscale fraude of rond Lux Leaks altijd wel een uitleg vindt, is daarom niet vol te houden."

Kristof Calvo:"Het is fascinerend hoe snel die omslag heeft plaatsgevonden. Een jaar geleden was de rechterzijde nog tegen. Vandaag is het een zaak van praktische uitvoerbaarheid. Men probeert het debat te de-ideologiseren. In 2019 zal deze regering worden afgerekend op haar fiscaal programma. Links vindt arbeid iets prachtigs. Ook rechts dweept ermee; alles wat oren en poten heeft moet werken. Toch wordt arbeid kapot belast. Ik heb niet de ambitie de regeringspartijen te adviseren, maar als ze de verkiezingen in 2019 niet op voorhand willen verliezen, stel ik voor dat ze de verschuiving richting vermogen initiëren. Dat wordt de lakmoesproef."

De plannen van Groen en sp.a om vermogens te doen bijdragen zijn niet helemaal dezelfde. Waarin verschillen zij?

Karin Temmerman:"In ons verkiezingsprogramma pleitten we voor een vermogenswinstbelasting. Daaruit valt, volgens een studie van de Hoge Raad van Financiën, zo’n 4 miljard euro te halen. Dat was nog een voorzichtig cijfer; Paul De Grauwe berekende dat men zelfs tot 8 miljard euro kan gaan. Ook dienden we, samen met de PS, een voorstel in voor een belasting op meerwaarden op aandelen. Dat inkomen uit kapitaal veel minder belast wordt dan inkomen uit arbeid, is onrechtvaardig. Inkomen is inkomen."

Kristof Calvo:"Ons Zuurstofplan uit de campagne hield een uitgesproken verschuiving in. Ook gaat de bestaande vermogensfiscaliteit - roerende voorheffing, onroerende voorheffing, registratierechten, successierechten - op de schop. Door de invoering van een vermogenskadaster brengen we het reële vermogen van mensen in kaart. Daarop passen we een rendementsheffing toe. Op die manier willen we een heffing innen, met een vrijgestelde schijf die overeen komt met het mediaan vermogen. Voor 50% van de bevolking zou die vermogensfiscaliteit dus wegvallen. De verhoging zit bij de 15% meest vermogenden. Op het eerste zicht kan dat Cubaans of Noord-Koreaans lijken, maar voor iemand met 1 miljoen euro vermogen betekent het een bijdrage van 1027 euro op jaarbasis. Dat is dus behoorlijk pragmatisch. Zeker als je weet dat de 10% meest vermogenden met 877 miljoen euro zo’n 44% van het totale vermogen bezitten. Tussentijds kan je uiteraard kijken naar meer meerwaardebelastingen, speculantentaks, bankenbijdragen, en dergelijke meer. Maar het is ook belangrijk dat onze huidige vermogensfiscaliteit wordt hervormd. Die is sterk op de middenklasse gericht."

Daaruit spruit de bangmakerij voort dat men met een vermogenswinstbelasting ‘aan het geld gaat zitten van iemand die heel zijn leven gewerkt en zuinig geleefd heeft’.

Karin Temmerman:"Dat argument is nonsens. Ons voorstel raakt niet aan wat een modaal gezin doorheen het leven heeft gespaard. Het vermogen uit jouw huis of spaarboek komt niet in het vizier. Het gaat over de zeer grote vermogens, over de Marc Couckes van deze wereld. Die verkoopt op het einde van de rit zijn bedrijf met enorme winst, maar neemt op dat moment geen enkel risico meer. Dat kan niet. Tegelijk moeten we in het onzekere begin van de rit kijken hoe we mensen kunnen stimuleren om te ondernemen. Want socialisten willen initiatief niet fnuiken. Het zorgt voor welvaart; net zoals arbeid dat doet trouwens."
"Het is overigens een fabeltje dat vermogens in België al zwaar belast worden in vergelijking met onze buurlanden. Waarom anders zouden Franse miljonairs in Henegouwen of Nederlandse miljonairs in de Noorderkempen komen wonen? Zo ongunstig zal het regime hier wel niet zijn. Ooit werd een simulatie gemaakt waaruit bleek dat Mitt Romney, de gefortuneerde Amerikaanse presidentskandidaat in 2012, in België minder belast zou worden dan in de Verenigde Staten. De vele fact check rubrieken zijn duidelijk, net als de parlementaire Commissie die - vooral op initiatief van de liberalen - mogelijke problemen in kaart moest brengen: een tax shift is de evidentie zelve."

Kristof Calvo:"Klopt. Die plaat is stilaan grijsgedraaid. Laten we zeker ook niet vergeten dat er nog andere vragen te stellen zijn bij de fiscale keuzes van deze regering. Een. Ze kiest voor een lineaire lastenverlaging, daar waar elke studie aantoont dat een gerichte lastenverlaging op de laagste en middeninkomens meer jobs oplevert. Twee. De verhoging op de accijnzen - waar ik geen probleem mee heb - wordt verkocht als ecofiscaliteit, maar is nog niet de verschuiving richting vervuiling die we nodig hebben. We moeten bijvoorbeeld de vier miljard euro jaarlijkse steun voor bedrijfswagens tegen het licht durven houden. Drie. Ook inzake vereenvoudiging is dit regeerakkoord een gemiste kans. Alle koterijen en uitzonderingen blijven bestaan. Het is de levensgarantie van de fiscalisten, juristen en boekhouders."

Dit had een goed moment geweest om een reeks fiscale aftrekposten tegen het licht te houden?

Kristof Calvo:"De vennootschapsbelasting moet dringend worden hervormd. De verschillende aftrekposten maken dat het tarief voor grote bedrijven vaak heel laag tarief is. Die aftrekposten moeten dus op de schop. Met een lager nominaal tarief worden kmo’s, waar het gros van de tewerkstelling gerealiseerd wordt, ondersteund. Op die manier wordt het fiscaal systeem een stuk leesbaarder, wat sowieso altijd rechtvaardiger en democratischer is."

In hoeverre bemoeilijken de dogmatische keuzes van deze regering het voeren van oppositie?

Karin Temmerman:"Michel I voert het debat erg ideologisch, maar dat is niet onlogisch. Elke politicus wil voor een stuk zijn wereldbeeld doorduwen. Lastig wordt het echter wanneer men weigert dieper in te gaan op cijfers of op vragen te antwoorden. Dan is een normaal debat onmogelijk en verval je in een welles-nietes-spelletje."

Is de polarisering tussen meerderheid en oppositie vandaag van dezelfde orde als onder Di Rupo I?

Kristof Calvo:"De vorige legislatuur waren er ook al pittige debatten. De houding van N-VA ten aanzien van Di Rupo was hard en persoonlijk. Vandaag is het politieke spel ook heel intens. Het groter aantal oppositiefracties heeft een impact op het parlementaire debat, zeker als de Kamervoorzitter (nvdr., Siegfried Bracke) nog niet echt van aanpakken weet. De keuzes van deze regering zijn natuurlijk scherper dan de vorige regering. Sociaaleconomisch, maar ook rond thema’s als asiel en migratie. Anderzijds moeten we eerlijk toegeven dat de lijn van Di Rupo I in een aantal dossiers wordt verdergezet. In de vorige legislatuur was ik het al fundamenteel oneens met de loonblokkering, de degressiviteit van de uitkeringen, de miljoenendeal met GDF Suez over Tihange 1. Op dat vlak is Michel I geen totale revolutie."

Kan u zich dan vinden in de voorpagina van nrc.next die op de dag van de betoging kopte dat ‘de Belgen op straat gingen tegen een beleid dat voor 70% een verderzetting is van de vorige regering’?

Kristof Calvo:"Ik ben daar genuanceerd over. Deels worden zaken verdergezet, deels is er een duidelijke verandering. Ook qua toon bemerk ik een groot verschil met de periode hiervoor. Ik maak me zorgen over de grimmigheid van het politieke debat. Op de betoging waren veel jonge gezinnen aanwezig, niet enkel angstige conservatieven zoals we hier en daar denigrerend hoorden. Deze regering zet voortdurend mensen tegen elkaar op: werknemers tegen werkgevers, Vlamingen tegen Walen, allochtonen tegen autochtonen. Ook de oppositie moet nadenken over haar rol in dat verhaal. We moeten vermijden dat we mee de polarisatie voeden. Ik wil niet dat dit land permanent oorlogsgebied wordt. Dat Jan Jambon alle Belgische vlaggen uit zijn kabinet liet verwijderen, is niet te aanvaarden. Bij zo’n mandaat horen verwachtingen en verplichtingen. Als minister moet je vermijden op symbolen te spelen. Het doet het samen leven geen goed."

Karin Temmerman:"Vooral de uitspraak dat de mensen die op de betoging meeliepen ‘eigenlijk niet inzitten met hun kinderen’ vond ik vernederend. Het spel wordt erg persoonlijk gespeeld. Alsof je een slechte ouder was als je ging betogen."

Kristof Calvo:"Ik heb wel enkele rare snuiters gezien op de betoging, maar toch liever de doorsnee betoger dan Luc Coene als mijn vader. (lacht)"

Vooral CD&V voelt zich momenteel erg ongemakkelijk in deze meerderheid. Heeft de partij de reikwijdte van dit regeerakkoord verkeerd ingeschat?

Karin Temmerman:"Ze hebben vooral de achtergrond van de N-VA, of beter: waar die partij uiteindelijk naartoe wil, onderschat. Ik vraag me bij sommige CD&V’ers echt af of zij zich nog wel goed voelen binnen deze coalitie. Het is aan hen om daar over te oordelen."

Kristof Calvo:"Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat de huidige positionering van de CD&V strategisch is. Door de luis in de pels te zijn van de regering, eerder dan het beleid voluit te verdedigen, poogt men de deur aan de linkerzijde dicht te doen. Die keuze maakte de partij ook al in de campagne. Kris Peeters voerde bijna een ACW-campagne, deels omdat ze beseften dat iemand als Wouter Van Besien bij hen stemmen kon halen. Vandaag is haar rol in de regering wel erg ‘enerzijds, anderzijds’, zelfs naar CD&V-normen. Dat spelletje kan je een paar maanden spelen, maar geen vijf jaar. Zeker niet rond een thema dat zo maatschappelijk is ingebed als die vermogensfiscaliteit."

Komt er voor CD&V dan een moment waar die spreidstand niet meer houdbaar is?

Kristof Calvo:"CD&V hoopt, net als Open Vld, dat N-VA zich kapot bestuurt. Van oprechte liefde tussen die drie partijen is geen sprake. Dit is geen coherente club. Ook op Vlaams niveau, zonder Franstaligen, zijn er onophoudelijk problemen. Ze hopen dat N-VA op die manier meer verliest dan wint. Ik vind het een twijfelachtige strategie, zeker maatschappelijk. Men is de N-VA-ideeën wel aan het uitvoeren."

Karin Temmerman:"Na 25 mei wilde CD&V niet dat N-VA nog een keer in de oppositie belandde. De enige oplossing was samen in bad gaan. Maar de maatschappelijke prijs die we voor deze politieke strategie betalen, is bijzonder hoog."

Gaan we door de constellatie van deze federale regering in 2019 naar communautaire verkiezingen?

Karin Temmerman:"Door zo’n rechtse socio-economische federale koers te varen rekent N-VA er alleszins op dat de geesten daar ook in Wallonië over rijpen. De partij hakt zo fel in op de PS, in de hoop dat daar de overtuiging groeit dat het beter is alleen verder te doen."

Kristof Calvo:"Op dit moment zijn er twee communautaire partijen in België: N-VA en PS. Dat veiligheidsdepartementen Binnenlandse Zaken en Defensie in handen zijn van Jan Jambon en Steven Vandeput is geen probleem omdat ze Nederlands spreken, zoals PS beweert, maar wel omdat deze heren rechts-conservatief zijn. Als we in 2019 naar communautaire verkiezingen gaan, is het de taak van progressieven om een sterkere vuist te maken tegen het eenheidsdenken rond staats- en identiteitsvorming. De afgelopen jaren kreeg N-VA te veel ruimte om haar verhaal van de twee democratieën ingang te doen vinden. Bijna iedereen, ook ter linkerzijde, is medeplichtig dat die gedachte in onze samenleving is doorgedrongen."

Welke afspraken zijn gemaakt tussen de fracties van sp.a en Groen voor een gezamenlijke oppositie?

Karin Temmerman:"Net na het regeerakkoord hebben we samen gezeten om te kijken hoe we het konden aanpakken. Voor Commissies, vergaderingen of de conferentie van voorzitters steken we af en toe de koppen bijeen. De situatie noopt ons er ook toe. Er komt zoveel op je af dat je automatisch op elkaar beroep doet. Voor de begroting moet je cijfers verifiëren, blinde vlekken vinden, enzovoort. Dat gaat tamelijk goed. Soms heb ik de indruk dat de oppositie beter aan mekaar hangt dan de meerderheid. Dat geldt niet alleen voor ons, maar ook voor cdH en PS."

Kristof Calvo:"Momenteel vinden we elkaar dossiermatig tussen de fracties. Daar hoef je geen samenlevingscontract voor te tekenen. De verschillende fracties in de oppositie zijn een rijkdom die je moet koesteren. Ik ben erg gesteld op de autonomie van een groene partij. In het verleden is veel geleuterd over progressieve samenwerking. Die verloren tijd had productiever kunnen worden ingezet. Dat is wat we hier in de Kamer proberen te doen. We vangen elkaar geen vliegen af, maar houden elkaar wel scherp. Op nationaal niveau is het aan voorzitters Meryem Almaci en John Crombez of Bruno Tobback, als die zich weer kandidaat stelt, om te beslissen wat te doen."

Het is wachten op de voorzittersverkiezingen bij sp.a volgende zomer voor eventuele stappen kunnen worden gezet?

Karin Temmerman:"Progressieve frontvorming hangt sterk af van personen. Dat was ook in Gent zo. Lange tijd was samenwerking onbespreekbaar. Ondanks de inspanningen van Frank Beke om dit vorm te geven, hield Vera Dua de boot steeds af. Op een bepaald moment werd de afstand kleiner, ondanks het feit dat Groen en sp.a toen verdeeld waren door oppositie en meerderheid. Samenwerking is moeilijk van bovenuit op te leggen. Dat moet organisch groeien. Sp.a en Groen zullen altijd twee verschillende partijen blijven, met deels gelijklopende ideologieën maar ook verschillen. Dat sluit niet uit dat je rond heel wat thema’s kan samenwerken om zaken te realiseren. Daarvoor zit je uiteindelijk in de politiek."

Kristof Calvo:"Het kan overigens niet de bedoeling zijn ons op te sluiten in samenwerking tussen Groen en sp.a. De boel moet worden opengegooid. Elke progressieve CD&V’er en Open Vld’er die ik tegenkom, nodig ik uit om samen dingen te doen. En ook in de samenleving zijn er veel krachten die op zoek zijn naar partners en megafoons in de politiek."

Dit moet een uniek moment zijn: voor de eerste keer vormen sp.a, Groen en ook ACV_ één front. _Het is de oude droom van velen op links.

Karin Temmerman:"Er is inderdaad wat aan het bewegen. Je merkt het overal waar je komt. Ik word vaak uitgenodigd door niet-traditionele partijpolitieke organisaties. Mensen zijn op zoek naar aansluiting. Ze willen zich afzetten tegen wat er nu gebeurt. Vanuit die optiek vraagt men frontvorming. We moeten toegeven dat rechts zich wel heeft verenigd. Het zou goed zijn mochten alle linkse krachten, ook oud en nieuw middenveld, zich verenigen."

Kristof Calvo:"Het is toch opletten voor een Wetstraat-complex. We mogen ons niet te veel blindstaren op oude structuren. Aan de basis zijn al heel wat ACV’ers al lang geen CD&V-kiezer meer. De realiteit is dus een stuk genuanceerder. Het initiatief ‘Hart boven Hard’ is daarom straf. Het is niet alleen een verhaal van structuren, maar ook van individuele burgers."

Voor politieke partijen is het toch ook zaak om die mensen in uw structuren binnen te halen?

Kristof Calvo:"Uiteraard. Daarom dat we op het recente statutencongres een aantal nieuwe instrumenten hebben geïntroduceerd: er komt een jaarlijkse ledenbevraging, het wordt gemakkelijker een ledenreferendum te organiseren, de leeftijd voor partijlidmaatschap zakt naar 14 jaar. De partijstructuren zullen minder volgens de getrapte vertegenwoordigingslogica worden georganiseerd. Politieke partijen moeten nadenken hoe ze de kennis en de creativiteit in de samenleving beter capteren. Tegelijk is een politieke partij maar één element in het democratisch proces. Partijpolitiek is geen doel op zich. De dag dat ik Groen kan opdoeken omdat ons programma gerealiseerd is, zal ik met plezier als laatste de deur dicht trekken. Dan kan ik iets anders doen. Een voetbalploeg leiden bijvoorbeeld, zoals Patrick Janssens bij KRC Genk (lacht)."

Karin Temmerman:"Ook wij zijn gestart met een proces om onze werking te vernieuwen. Freya Vanden Bossche houdt zich bezig met de inhoudelijke vernieuwing van de partij waarbij ook het middenveld nauw betrokken wordt. Ingrid Lieten bekijkt hoe we dat inhoudelijke verhaal in onze structuren kunnen overbrengen. Vorige maand zagen we in de roadshow over ‘Crescendo’ in alle provincies meer dan 1500 militanten en leden. De ‘Dag van Lokale Betrokkenheid’ op 13 december is het echte startschot. In februari gaat een eerste congres door. Over twee jaar willen we klaar zijn. De partij zal geen teksten maken die onze leden mogen amenderen, maar er zullen teksten komen op basis van wat de leden eerst zeggen."

Foto's: Theo Beck

Samenleving & Politiek, Jaargang 21, 2014, nr. 10 (december), pagina 44 tot 53

• interview
• Temmerman Karin
• Calvo Kristof