7 januari, 16u, Bujumbura, de hoofdstad van Burundi. Het is een aangename zonnige dag. We staan op de binnenkoer van de vestiging van het weekblad Iwacu. We wachten op de komst van de Belgische minister van Buitenlandse Zaken, Didier Reynders, als directeur Antoine Kaburahe ons vertelt dat er iets ergs gebeurd is in Parijs. ‘Journalisten van Charlie Hebdo zijn vermoord door Islamisten.’ Het is toeval dat we het hier vernemen: ook voor Iwacu en de hele Burundese pers is vrijheid van meningsuiting niet evident. Iwacu wordt al jaren door de Belgische overheid ondersteund (300.000 euro intussen) in de hoop om zo de democratie te ondersteunen in Burundi.

Ik volg het bezoek aan Burundi van de Belgische ministers Reynders en De Croo voor Mo\* Magazine. Reynders komt nu aan bij Iwacu en geeft een speech. Hij verwijst meteen naar de aanslagen bij Charlie Hebdo en zegt dat de vrijheid van meningsuiting een centrale waarde van de westerse beschaving is, die we moeten verdedigen. Dat is ook de reden waarom België Iwacu steunt. Wat kan hij anders zeggen? En toch, de cynische politicus die Reynders doorgaans is, lijkt geraakt door de gebeurtenissen in Parijs: je voelt meer emotie dan gebruikelijk. ’s Avonds bereikt de stortvloed van beelden uit Frankrijk ook Bujumbura. We zien de gebroeders Kouachi met hun bivakmutsen en wapens door de straten van Parijs lopen…

Later op het jaar zal de Burundese president Nkurunziza beslissen om voor een omstreden derde mandaat te gaan. Dat zal Burundi destabiliseren. Dit straatarme land dat sinds de burgeroorlog weinig economische vooruitgang maakte, stagneert eens te meer. Als de Rwandese president Paul Kagame, later op het jaar, de weg naar zijn derde en vierde mandaat effent, is er minder buitenlandse kritiek - juist omdat het regime er economisch wel iets van bakt. Zeker is dat de democratieën aan de Grote Meren worstelen met zichzelf en hun leiders die de macht node afgeven.

15 januari, vooravond. In Verviers is het weer van dat. Belgische ordediensten vallen een rijwoning binnen en doden er twee terroristen. Molenbekenaar Abdelhamid Abaaoud ontspringt maar net de dans, verklaart hij later trots in het IS-blad Daqib.

24 januari, 17u. In Gent sijpelt de angst niet echt door. De Buren van de Abdij houden in de Herberg Macharius (het restant van het twintig jaar eerder gesloopte slachthuis van Gent, dat ingericht is tot een gezellig café) hun Nieuwjaarsreceptie. De Buren bezielen al acht jaar de vlakbij gelegen Sint-Baafsabdij, het oudste gebouw van Gent, een oude Romaanse abdijrefter met een prachtige binnentuin. Abdij en Herberg zijn beide eigendom van Stad Gent maar de voorbije jaren is tussen de stad en de Buren zo’n vertrouwensband gegroeid dat we de kans krijgen die beide gebouwen op een verstandige manier te bezielen. Een kleine honderd mensen, jong en oud, zijn op de receptie aanwezig in een aangename sfeer. Onze onvermoeibare Bart heeft intussen al een overzicht gemaakt van 2014. Meer dan 240 publieke activiteiten hebben de Buren georganiseerd: 300 muzikanten traden op in de Abdij of de Herberg, er werden zes boeken voorgesteld, en 41 debatten of lezingen gehouden waaronder acht wetenschapscafé’s (samen met de Universiteit Gent) en negen historische café’s. We oogstten 50 kg honing van onze bijen en 300 flessen fruitsap van lokale perelaars. 20.000 bezoekers kwamen langs naar al die activiteiten. En dat alles met alleen maar onze 130 vrijwilligers. Ja, ondanks alle oorlog en agressie kunnen mensen ook samenwerken.

25 januari, Alexis Tsipras haalt met Syriza 149 van de 300 zetels in de Griekse verkiezingen. Europa houdt de adem in. Zal Hellas een einde maken aan de Europese soberheidspolitiek die haar economie met een kwart deed krimpen, de sociale voorzieningen zwaar afbouwde, de werkloosheid boven de 25% joeg en tegelijkertijd de schulden almaar deed stijgen? Het wordt niet makkelijk. Al snel ontwikkelt zich een patroon waarbij de Grieken willen praten over iets nieuws terwijl de andere eurolanden, Duitsland op kop, zeggen dat er alleen maar soberheid op het menu staat. In Brusselse wandelgangen hoor ik telkens dat de Grieken geen valabele voorstellen op tafel leggen en niet over de vereiste expertise beschikken. Zoveel wantrouwen dat ik me afvraag of je in zo’n verhouding wel dezelfde munt kunt delen. De wederzijdse verwijten en misverstanden stapelen zich op.

20 februari, 19u30. In de koude abdijrefter van Sint-Baafs warmen artiesten - cellist Hans-Ludwig Becker met Bach, het koor de Tweede Adem met Olivier Messiaen en Alan Temple met een stokoude Ierse ballade - vrijwillig de vennoten van EnerGent op voor een gesprek in de Herberg Macharius over de plannen en uitdagingen van EnerGent. EnerGent cvba is een energiecoöperatie die mede gegroeid is vanuit de Buren: ze wil een fractie van de 250 miljard euro op Belgische spaarboekjes investeren in hernieuwbare energie en energie-efficiëntie. Saldo: je geld brengt iets meer op, en je draagt bij tot iets positiefs. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Alle terreinen die voor windmolens in aanmerking komen, zijn al onder contract gelegd door de grote ontwikkelaars en de grote zonneboom is net voorbij omdat de subsidies sterk zijn teruggeschroefd. Gelukkig legt de provincie Oost-Vlaanderen met haar windplan rechtstreekse participatie op: ontwikkelaars moeten minstens 10% van hun windmolens openstellen voor lokale coöperaties. Dat verklaart mede waarom ontwikkelaar Eneco ons vraagt te participeren in twee windturbines in Melle. Verder zet EnerGent de Wijkwerf in de steigers - collectieve isolatie van woningen in Gent: door het samen te doen, sparen mensen kosten en zorgen uit. Omdat zo’n project heel wat werk vergt, willen we iemand in dienst nemen. En omdat zoiets zichzelf niet terugbetaalt, dient EnerGent, samen met het TransitieNetwerk van het Middenveld - een netwerk van middenveldorganisaties (ABVV, beweging.net, Bond Beter Leefmilieu, ontwikkelingsorganisaties,…) die willen bouwen aan een duurzame samenleving - een subsidieaanvraag in bij de Koning Boudewijnstichting. Met Buren van de Abdij dient EnerGent dan weer bij Stad Gent een subsidieaanvraag in als duurzame wijk.

1 maart. De weerkundige winter is voorbij en er zit nog leven in drie van de vijf bijenkassen van de Buren. In deze barre tijden voor bijen is dat niet eens zo slecht. Twee ‘volken’ hebben kennelijk de geest gegeven.

9 maart. De Europese Centrale Bank start - vijf jaar later dan de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk - ook met een programma van kwantitatieve versoepeling ofte Quantitative Easing (QE). Lees: de ECB schept geld op de rekening van banken en koopt daarmee van hen overheidsschulden over. Bedoeling is de rente verder naar beneden drijven en zo de economie zuurstof geven. Kritiek is dat die aanpak de aandelenbeurzen de hoogte injaagt - de banken beleggen een deel van het gratis geld immers op de beurs - en vermits aandelen vooral in handen zijn van de rijksten, maakt QE vooral de rijken rijker. Anderzijds is het zo dat de aankondiging van Mario Draghi in de zomer van 2012 ‘al het mogelijke te doen, en dus ook QE’ feitelijk een einde maakte aan de eurocrisis. Daarmee wisten de haaien van de markt dat er geen geld zou te verdienen zijn met speculeren tegen de euro.

Bedoeling is ook de staten toe te laten nog goedkoper te lenen, en zo de schuldenlast minder zwaar te maken. Naar Duitsland toe dat traditioneel erg afkerig staat tegenover die aanpak, wordt gewezen op het feit dat de inflatie ver onder de 2% ligt - het afgesproken target - en dat de ECB dus iets moet doen om zijn mandaat waar te maken.

Dat de ECB hier zo veel later mee begon dan de VS, betekent dat het beleid de crisislanden meer pijn heeft doen lijden dan nodig: ze moesten vijf jaar langer hogere rentes betalen. De EU heeft de mensen nog nooit zo’n pijn gedaan als nu. De crisis doet voor het eerst de verschillen in de EU opnieuw toenemen: de inkomens in noord en zuid groeien uit elkaar. Het schept ook een context waarin nationalisme een vruchtbare bodem vindt. De middelpuntvliedende krachten in de EU worden sterker. Voor het eerst kan je je voorstellen dat de Europese dingen weer uit elkaar vallen.

De crisis mag dan wel in de VS ontstaan zijn, het land lijkt sneller met groei aan te knopen dan de EU. Zij het dat de ongelijkheid er naar ongekende hoogtes is gestegen en dat de tewerkstellingsgraad er even laag ligt als Italië: in 2014 waren 12 op de 100 mannen tussen 25 en 54 jaar er of werkloos, of niet op zoek naar werk. Bij de vrouwen werkt 26% niet. Dit biedt uiteraard een andere kijk op de ‘goeie’ situatie in de VS. Nochtans heeft de VS de meest gedereguleerde arbeidsmarkt: blijkbaar is dat niet het wondermiddel dat er van wordt gemaakt. Oorzaken zijn onder meer: te weinig kinderopvang waardoor alleenstaande vrouwen moeilijk kunnen werken, lage minimumlonen en hoge transportkosten in de uitgestrekte steden zorgen ervoor dat het niet loont te werken.

5 april, Pasen, 9u15. De klokken van de Machariuskerk luiden voor de misdienst van 9u30. Voor ons sinds negen jaar het signaal om paaseitjes te beginnen rapen in de abdijtuin met de kinderen van de buurt; het gebeuren is de voorbije acht jaar zo gewoon geworden dat we er amper nog publiciteit moeten voor maken. 200 deelnemers op zijn minst waarvan de helft kinderen. Na de eitjes bieden we koffie en fruitsap aan. Het blijft een van de mooiste activiteiten van de Buren.

Onze imker laat weten dat twee van de drie bijenvolken zo zwak zijn dat ze het niet zullen halen. Een ervan zal hij bij onze sterkste kas voegen. Het andere zal hij ‘geven’ aan een andere imker en later na de zomer keren die dan hopelijk terug als een sterk volk.

10 april. Ik schrijf bij MO.be dat België het enige land van West-Europa is dat geen stichtend lid is van de Aziatische Infrastructuur en InvesteringsBank, een soort Aziatische Wereldbank die China wil oprichten om Azië te moderniseren. De VS hadden hun bondgenoten opgeroepen niet in te gaan op de vraag om te participeren, maar iedereen wil bij het Aziatische bonanza betrokken worden: zelfs Israël en het Verenigd Koninkrijk gaan in op de lokroep. Het tekent de veranderingen van de wereld: vragen van de VS zijn niet opgewassen tegen het Chinese geld. Alleen België blijft achter.

29 april, Taalcafé. In Herberg Macharius gaat het eerste taalcafé door. Bedoeling is om anderstaligen en Nederlandstaligen met elkaar te laten praten in het Nederlands en andere talen, met als enige regel dat er per tafel één taal wordt gesproken. Het wordt een groot succes: het volk - een honderd mensen - kan amper binnen. Nederlands, Spaans, Engels, Frans, Duits, Russisch, Chinees, Arabisch, Turks, West-Vlaams (natuurlijk), Grieks,… En dat blijft zo bij elk taalcafé, elke laatste woensdag van de maand.

10 mei, van 11 tot 16u. De eerste Gentse boeddhistendag vindt plaats in de Abdij: negen Gentse boeddhistische groepen bieden een uitgebreid programma van meditatie, ritueel en informatie aan in de Abdij.

25 mei, Goûts de Gand. Samen met de Centrale organiseren de Buren van de Abdij het multiculturele muziekfestival Goûts de Gand: muziek uit Congo, Rusland, Albanië, Spanje, Turkije,… wordt gebracht in de Herberg en de Abdij maar ook in de grote moskee, café ’t Hoeksken, dienstencentrum de Horizon, in mijn tuin. Het brengt mensen in contact met vreemde culturen. In de abdijrefter stellen de Turk Emre Gültekin en de Armeniër Vardan Hovanissian hun prachtige CD voor. Een mooi moment 100 jaar na de Armeense volkenmoord.

7-8 juni. De G7 in de Duitse Alpen vraagt om een sterk klimaatakkoord dat de wereld op weg zet naar een lage koolstofontwikkeling die de temperatuurstijging onder de twee graden houdt.

12 juni. De Chinese aandelenzeepbel ontploft. De Chinese overheid doet er alles om de terugval tegen te gaan, maar dat lukt maar moeilijk. Het hele najaar zoemt het van pessimistische geruchten over de Chinese economie. En het is een feit: de tijden van 10% groei per jaar zijn definitief voorbij. De ‘Heilige acht’ is ook verleden tijd. De regering houdt het nu op 7% - nog altijd enorm - maar velen vragen zich of het niet veel minder is. Hoe dan ook, de gevolgen laten zich snel voelen: landen als Brazilië of Australië die immens veel grondstoffen naar China uitvoerden, kreunen onder de aanpassing.

21 juni. De eerste internationale yogadag vindt in Gent plaats in en om de Abdij en de Herberg.

5 juli, referendum in Griekenland. Griekenland stond het hele voorjaar in de actualiteit. Het wantrouwen tussen de Grieken en de eurolanden is diep. Ook al is duidelijk dat de Griekse schuld nooit kan worden afbetaald, de andere eurolanden kunnen of willen een schuldkwijtschelding - waar het IMF nochtans op aandringt - niet verkopen aan hun achterban. De Grieken zeggen dat ze niet langer het slachtoffer willen zijn van dit blinde beleid. Een vergelijk is moeilijk. Als dat er dan toch komt, roept Tsipras op 5 juli een referendum uit waarop de Griekse bevolking neen zegt tegen het Europese voorstel. De andere eurolanden zijn niet onder de indruk: ze weten dat Tsipras geen kant uit kan. Ofwel stapt hij uit de euro de drachmatische chaos in, ofwel blijft hij in de euro zonder akkoord maar dan zullen de banken geen geld meer hebben, ofwel slikt hij een nog strakker soberheidspakket. Het wordt het laatste. Op maandag 13 juli vroeg in de morgen komt er Witte Rook uit het Brusselse Justus Lipsiusgebouw na alweer een nachtelijke marathon. Tsipras slikt de pil waarvan hij zegt dat hij er zelf niet in gelooft, maar dat hij niet anders kan.

4 augustus, 11u. Op de provinciale milieuvergunningscommissie worden de milieuvergunning voor ‘onze’ twee windturbines besproken. Melle blijft verzet aantekenen tegen een tiphoogte van 206 meter en de documenten vanwege de burgerluchtvaart ontbreken. Een dag later zijn de documenten er wel en het vergt heel wat getouwtrek om een tweede kans te krijgen. Eind augustus is het zover en even later vernemen we het: we krijgen een vergunning voor twee turbines van 186 meter tiphoogte.

Voor de Wijkwerf halen we beide subsidies binnen: samen goed voor 37.000 euro. Voldoende om iemand halftijds aan te werven en in de loop van de maand augustus starten we sollicitatiegesprekken die op het einde van de maand uitmonden in een aanwerving. Het eerste personeelslid van EnerGent.

Augustus wordt uiterst druk voor EnerGent en de Buren van de Abdij. De Buren zijn intussen zo groot geworden dat het voor sommigen wat veel wordt. We kunnen niet blijven ingaan op alle opportuniteiten die zich aandienen. We staan voor de keuze: afbouwen/niet meer groeien of iemand aanwerven. Vermits de middelen daartoe niet toereikend zijn - de voornaamste subsidie van de Stad Gent is ons recht om in de Abdij en de Herberg gratis te kunnen ‘spelen’ - moeten we misschien elders zoeken. We onderzoeken of we in staat zijn het dossier van het Vlaamse kunstendecreet in te dienen. Met een kleine groep denken we vooral na over wat de Buren zijn en willen zijn. Naarmate de schrijfwerken vorderen, heb ik ook contact met Stefaan Vervaet die ons namens de stad Gent al van het prille begin begeleidt. De tekst wordt gelezen door ervaren mensen die zeggen dat ons dossier geen kans maakt.

12 september, Wir schaffen das. De oorlog in Syrië is al vier jaar bezig. Vier jaar bestiaal geweld, met onnoemlijk veel lijden. Miljoenen vluchtelingen. De meerderheid bevindt zich in Turkije, Libanon en Jordanië. Slechts een fractie in Europa. Dat verandert in de zomer van 2015. Er ontwikkelt zich een nieuwe route via de Griekse eilanden die zichtbaar zijn van in Turkije. Eenmaal op Lesbos ben je in de Schengenzone. En trekt men verder. Hoogst uitzonderlijk zit daar ook wel eens iemand bij met minder goede bedoelingen. Zo wordt ene Abdelhamid Abaaoud in Griekenland opgemerkt. De stroom zwelt aan. Het is een zachte zomer. Griekenland en Turkije zetten de sluizen open. En de Duitse kanselier Angela Merkel zegt ‘Wir schaffen das’. Wiedergutmachung. Historische ervaring ook met de opvang van vluchtelingen. In 1945 verwerkte Duitsland 12 miljoen vluchtelingen - volksgenoten die na het nazisme niet meer welkom waren elders. En is Duitsland ook niet het land in Europa dat het meest zal te lijden hebben onder vergrijzing? De instroom van vluchtelingen doet achtereenvolgens Hongarije, Slovenië en Macedonië omheiningen bouwen. Het vrij verkeer in de Schengenzone wordt steeds meer in vraag gesteld: alleen als de buitengrenzen beter worden bewaakt, kan ze overleven. Een markt kan niet zonder een samenleving.

18 september, Dieselgate. Het Amerikaanse Milieubeschermingsagentschap maakt bekend dat Volkswagen geknoeid heeft met zijn software: die weet wanneer de auto op de testbank staat en zorgt ervoor dat de motor, dan en alleen dan, het nodige doet opdat de uitstoot aan de normen voldoet. Anders puffen de VW’s er lustig op los zodat ook meer mensen moeten ‘puffen’.

Hoe is het mogelijk? Zo groen is de EU dan toch niet. De Commissie wilde het geknoei van Volkswagen blijkbaar niet zien. En België spant de kroon: in ons land wordt diesel fiscaal nog altijd aangemoedigd en rijden uitzonderlijk veel dieselwagens - velen worden ook nog eens als bedrijfswagen extra fiscaal gesubsidieerd. De regering-Michel lijkt in haar taxshift eindelijk de accijns op benzine gelijk te schakelen met die op diesel. Fijn stof genoeg dus in ons land. Het maakt een mens triest als hij het overschouwt: hoe de autoreuzen bedriegen en er in slagen de machtige EU voor hun kar te spannen. Philippe Lamberts, fractieleider van de Groene Fractie in het Europees parlement is staalhard omdat er één jaar na LuxLeaks zo weinig is gedaan tegen agressieve belastingplanning door grote bedrijven: ‘De ministers van financiën en premiers zijn de vakbond van de multinationals’.

25 september 2015. Xi-Obama go green. De twee machtigste mannen ter wereld, de Amerikaanse president Barack Obama en zijn collega Xi Jinping, ontmoeten elkaar in Washington. Het ‘klimaat’ is gunstig. Nadat ze bij hun vorige ontmoeting - november 2014 - aankondigden dat de VS hun uitstoot van broeikasgassen tegen 2025 met 28% zal verlagen tegen 2005 en dat China zijn uitstoot wil laten pieken tegen 2030, komt er nu weer goed nieuws. Vooral van China dat wil starten met een emissiehandelssysteem - iets wat de VS nog steeds niet hebben. China zegt toe 3,1 miljard dollar in klimaatfinanciering voor ontwikkelingslanden. Dat is meer dan de 3 miljard die de VS toezegden. Xi en Obama benadrukken het belang van een succesvolle klimaatconferentie in Parijs. En zeggen dan al dat het akkoord van Parijs moet toelaten om de ambitie in de loop der jaren op te krikken. Exact hetzelfde zegt de Franse president Hollande op een persconferentie in New York op 30 september. Er lijkt iets in de maak. Een akkoord van alle ‘geplande nationaal bepaalde bijdragen’ dat alles samen de temperaturen maar met drie graden zou doen dalen, maar dat meteen zo wordt opgesteld dat de ambities makkelijk kunnen worden opgeschroefd.

Minder vriendelijk zijn de woordenwisselingen tussen de VS en China over de situatie in de Zuid-Chinese zee: wie is er daar nu ‘baas’?

29 september, de SDG’s aanvaard, paus steelt de show. Op het hoofdkwartier van de Verenigde Naties maak ik mee hoe alle landen van de wereld de zogenaamde Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen (SDG's) goedkeuren. Die SDG’s zijn een groot ontwikkelingsprogramma van sociale, economische en ecologische doelen - 17 doelen en 169 streefcijfers - dat van de wereld tegen 2030 een betere plek moet maken voor alle mensen en hun leefmilieu. België is er met vier ministers. Premier Michel en minister van ontwikkelingssamenwerking De Croo leggen de nadruk op democratie, groei en mensenrechten. Kortom, voor hen zijn de SDG’s vooral dingen die we al goed doen. Pas als ik echt aandring, geeft de vlotte Alexander De Croo toe dat er ook voor ons serieuze beslissingen aan vasthangen. Ja, wie weet zelfs in verband met de fiscale begunstiging van bedrijfswagens. En toch: ‘De paus voelt de pols van de tijd beter dan onze premier. Nooit gedacht dat ik zoiets zou schrijven’, schrijf ik in De Standaard.

De SDG’s zijn overigens geen bindende verklaring, zij het een met de grootste legitimiteit denkbaar - want goedgekeurd door de hele wereld. Hoezeer alles en iedereen ze ook kan aangrijpen om de regering onder druk te zetten, er zal nog moeten blijken wat er van terechtkomt. Dat blijkt ook als we de Belgische minister van duurzame ontwikkeling, Marie-Christine Marghem, spreken: ze vond de top erg leerzaam, een educatieve ervaring. Als we haar vragen hoe ze de doelen concreet wil maken in België, blijft ze vaag. De doelstelling 12 rond hernieuwbare energie sluit bij haar bevoegdheden aan, maar concreet kan ze er nu nog niets over zeggen. Duurzame ontwikkeling lijkt niet wat deze vrouw passioneert, Doornik daarentegen… Als ik haar vertel dat we vanuit de Sint-Baafsabdij, gebouwd met Doornikse steen, een uitwisseling hebben opgezet met Doornik, worden we beiden enthousiast over haar stad.

15 oktober, Twee beroepen. We hebben intussen een vergunning om twee turbines te bouwen samen met Eneco. Maar er zijn twee beroepen tegen de vergunning en dat betekent in ons land dat je bij God niet weet wanneer je effectief zal kunnen bouwen. We proberen dus de beroepen te voorkomen. Met Natuurpunt geraken we er wel uit in verband met de vleermuizen, denken we. Verder is er in Melle een kunstenaar met een kasteel. We proberen met hem in gesprek te treden. Hoewel we met goede contacten kunnen werken, blijft de man onvermurwbaar: hij wil de beroepen hun werk laten doen. Dit kan, als het slecht gaat, nog jaren duren. Het roept toch vragen op: als één man die amper in Melle woont maar wel veel geld heeft, het proces dermate kan vertragen, hoe ernstig nemen we dan de klimaatuitdaging? Een windmolen is aan dezelfde eisen onderhevig als elke constructie. Is dat normaal en wenselijk? De man vreest dat de visuele pollutie de waarde van zijn kasteel zal aantasten.

Vrijdag, 13 november. ’s Avonds wordt er jazz gespeeld in de Herberg: Jan De Coninck en zijn jonge honden. Mooi. Vrij veel volk. Als ik thuiskom, wil ik kijken naar de opgenomen match van de Rode Duivels, maar struikel ik over de barbarij in Parijs. What the fuck… De daarop volgende dagen krijgen we weer dezelfde spannende stortvloed. En bijhorende discussies. Moeten we nu wel ten oorlog trekken of is dat juist wat ‘daesh’ wil? Werken onze inlichtingendiensten wel zoals het hoort? Zitten er geen terroristen onder de vluchtelingen? Waarom worden sommige van onze jongeren ‘zo’? Hoe gaan we dat conflict in Syrië eindelijk doven? Hoe gaan we de miljoenen Arabische soennieten die zowel in Irak als Syrië onderdrukt worden door een sjiietisch regime tevreden stellen en zo het water waarin de vis - daesh - gedijt, wegnemen? Werk genoeg dus. Veel van die problemen kunnen we maar oplossen door internationale samenwerking. Maar zijn de belangen wel op korte termijn verzoenbaar?

Ik heb de indruk dat de gemeenschappelijke vijand de EU dichter bijeenbrengt. Dat is nodig want het wordt steeds duidelijker: een eengemaakte markt werkt niet zonder enigszins eengemaakte samenleving en politiek.

December 2015. Als ik deze lijnen schrijf, start de klimaattop in Parijs. Voorspelling: er komt een klimaatakkoord dat niet erg bindend is en dat ons - als iedereen zijn belofte uitvoert - naar een temperatuurstijging van 3 graden stuurt, maar dat zo gebouwd is dat het makkelijk ambitieuzer kan worden gemaakt. Zal dat voldoende zijn om de steven echt te wenden naar een koolstofarme economie? Het zal zeker helpen. Onze ervaringen met de traagheid van de Vlaamse vergunningsprocedures inzake windmolens doen wel vragen rijzen. Mijn gevoel is dat onze regeringen niet wakker liggen van een Energiewende, al hoop ik nog steeds om aangenaam verrast te worden.

Ook dat andere grote dossier - sociale samenhang en warmte in tijden van diversiteit, vluchtelingenstromen en globalisering - raakt onze buurt. Het gaat hier om loden krachten die je niet op het niveau van een buurt of een stad kan beïnvloeden, als ze al maakbaar zijn. Je kan alleen roeien met de riemen die je hebt en op het niveau van een wijk proberen samen te werken en samen te genieten in diversiteit. Dat lukt ons soms en we zijn blij met de kansen die de stad Gent ons geeft.

John Vandaele
Journalist Mo\*

jaaroverzicht - burgerinitiatieven - Buren van de Abdij

Samenleving & Politiek, Jaargang 22, 2015, nr. 10 (december), pagina 74 tot 81

• burgerinitiatieven
• Buren van de Abdij
• jaaroverzicht