Na te zijn bekomen van de gevaarlijke tocht over zee van zijn thuisland Libië naar Italië, was Ahmed aan het beslissen naar welk Europees land hij zou doorreizen. Hij was alle opties methodologisch aan het afwegen. Zo doe je dat in Europa bij belangrijke beslissingen, had men hem gezegd. Behalve als je Belgisch minister van Defensie bent, zou hij later denken.

Ook over België had Ahmed zich grondig geïnformeerd via alle mogelijke kanalen. 'Alleen al in mijn gemeente, is de helft van de inwoners miljonair', had hij in een interview met een staatssecretaris gelezen. Ahmed voelde zich op slag aangezogen. Maar tijdens zijn research had hij ook een partijvoorzitster zien verklaren dat 'België bijna een communistisch land is'. Hoe zit dat nu, vroeg Ahmed zich af?

Hij besloot het er op te wagen. De ambitie van Ahmed was om een Vlaming te worden, zich in Lubbeek te vestigen en daar tot de juiste helft te behoren. Hij hield zijn ogen en oren open om te leren hoe dat moest.

'Iedereen kan het hier maken, als hij zich maar integreert', had hij in een pamflet gelezen. 'Een goede Vlaming betaalt geen belastingen', had hij op café horen zeggen. Dat dit geen cafépraat is, las hij kort nadien in de krant: 'De honderd rijkste families van ons land hebben samen 48 miljard euro in Luxemburg staan'. Daar zou ook niet snel iets aan worden gedaan. 'We willen toch niet dat alle vermogenden hier vertrekken, dus laten we hen niet extra belasten' hoorde hij op tv verkondigd worden bij elk debat over eerlijke fiscaliteit. Hij wilde ook niet moeten vertrekken, dus dat treft.

Ahmed, die hield van logica, krabde zich echter achter de oren. 'Ik kan hier rijk worden, als ik een goede Vlaming ben, om een goede Vlaming te zijn, mag ik geen belastingen betalen, maar om geen belastingen te betalen, moet ik al rijk zijn'. 'Verdorie, een wurggreep-22!', bedacht Ahmed zich. Want armen die hier willen blijven, moeten in het Nederlands vloeken, had hij geleerd.

De regels zijn hier geschreven op het lijf van de elite, mijmerde Ahmed. Dat deed hem aan zijn thuisland onder Kaddafi denken. 'Het is hier inderdaad ook bijna-communisme, net zoals toen in Libië'.

Samenleving & Politiek, Jaargang 25, 2018, nr. 4 (april), pagina 96