In mei '68 was ik 18 en zat ik in het laatste jaar van de humaniora op het Sint Aloysiuscollege in Ninove. Ik had toen al enkele rebelse trekken, maar die waren eerder onschuldig en gericht tegen de verstikkende autoritaire schoolleiding. Mijn haar lang dragen (The Beatles en The Stones weet je wel), met meisjes flirten en af en toe de klas op stelten zetten. Toen in mei '68 het studentenprotest in Leuven losbarstte werden er hier en daar ook scholierenstakingen en betogingen georganiseerd. Met enkele vrienden namen we het initiatief om ook in het brave provinciestadje Ninove de scholieren op straat te brengen.

We vertrokken met een redelijk grote groep in het stadspark. Uit het niets kreeg ik een Vlaamse leeuwenvlag over mijn schouders. Ik herinner mij dat de studentenleiders uit Leuven er ook waren. Als ik me niet vergis Paul Goossens en Ludo Martens.

We trokken door de straten en scandeerden: 'Leuven Vlaams!' De volgende halte was de katholieke meisjesschool (het onderwijs was nog niet gemengd). We riepen de scholiersters op om te staken en mee te betogen. Tot onze eigen verbazing trotseerden ze de nonnen en stapten massaal mee.

En toen gebeurde er iets merkwaardig. De slogan 'Leuven Vlaams!' verdween en werd vervangen door de kreet: 'Werk in eigen streek!'. Deze omschakeling naar een sociaal thema was heel terecht. In Ninove was er na de teloorgang van de textielindustrie en de luciferfabriek nauwelijks bedrijvigheid. Het gevolg was dat de overgrote meerderheid van de werkende Ninovieters elke dag naar Brussel moesten pendelen om hun brood te verdienen. Beseften wij, jongeren, dat het ook ons lot zou worden?

De betoging eindigde op het stationsplein waar we een grote sit-in hielden. De Vlaamse Leeuw werd niet meer gezongen. 'We shall overcome', galmde over het plein.

Enkele maanden later schreef ik mij in om aan de toenmalige Rijksuniversiteit Gent Rechten te studeren. In maart '69 maakte ik intens de studentenoproer mee. Ik volgde zoveel als mogelijk de volksvergaderingen op de Blandijn. Op één van die volksvergaderingen was de vakbondsafvaardiging van de Boelwerf te gast onder leiding van Karel Heirbaut. Hun strijdbaarheid maakte grote indruk op mij en stimuleerde ongetwijfeld mijn sociaal engagement.

De rest is geschiedenis. Toch ben ik ervan overtuigd dat er een rebels zaadje werd gezaaid in mei '68 op de scholierenbetoging, dat het ontkiemde tijdens de maartbeweging van '69 en uiteindelijk heeft geleid tot mijn sociaal engagement, van de wetswinkel over Oxfam wereldwinkels tot de vakbeweging. Over de erfenis van mei '68 wordt nu getwist. Maar wat mij betreft was het alleszins iets anders dan de seks die Mia Doornaert als hoofdthema noemt.

Samenleving & Politiek, Jaargang 25, 2018, nr. 5 (mei), pagina 88