POWER TO THE PEOPLE!

Ook in 2020 klonk de roep 'Power to the people!' wereldwijd via sociale media of waar het mocht en kon ook op straat. De voorbije jaren zijn er gelukkig heel wat stemmen opgestaan die niet langer willen wachten om gehoord te worden. Denk aan de Black Lives Matter-beweging die ook in België haar bestaansrecht heeft of de jongeren die klimaatmars na klimaatmars hielden. Geheel terecht weigeren zij symbolische daden voor de politieke galerij. Zij zijn een machtsfactor om rekening mee te houden.

Meer dan de klassieke volksvertegenwoordiging geven zij een stem aan 'the people'. Ten slotte was het voorbije coronajaar het beste bewijs dat 'the people' het verschil maken in onze samenleving. Denk aan de mensen die dagdagelijks het beste van zichzelf geven in de zorg, die ervoor zorgen dat onze bussen en treinen blijven rijden, die de supermarkten openhouden, het vuilnis ophalen… Zonder hen staan we nergens.

HOMO CONSUMENS

Nochtans worden we op het niveau van het beleid al te vaak gereduceerd tot homo consumens. Dat was het voorbije jaar niet anders. Ons doorgeschoten consumptiegedrag vormt het fundament van de huidige samenleving. Wij zijn het aan onze welvaart verplicht om te blijven consumeren. Er is in onze contreien zeer zeker welvaart, maar voor wie geldt die en wie wordt er echt beter van? Meer nog, zorgt welvaart voor welzijn?

Het voorbije jaar laat er geen twijfel over bestaan: de welvaartsstaat is niet bekommerd om ons welzijn, een basisnood om ten volle mens te kunnen zijn. Integendeel, we hebben van welzijn een bloeiende industrietak gemaakt. Kijk maar naar de zorgelijke manier waarop we onze ouderen in woonzorgcentra aan hun eind laten komen.

RUST IN ONZE HOOFDEN

Nochtans kan een gezonde samenleving maar bestaan bij gratie van een bevolking en een planeet die 'wel' zijn. Daartoe is een omslag naar meer bewustzijn nodig: we hebben nood aan een manier van leven die focust op rust in onze hoofden. Geen opinies als steekvlammen, geen instrumentaliseren van mensen, geen verkwanselen van talenten voor het goed van onze economie, geen destructieve druk-druk-druk.

Zo beschrijft de Britse econome Kate Raworth in haar boek Donuteconomie. In 7 stappen naar een economie voor de 21e eeuw het belang van een economie die de draagkracht van de planeet niet overschrijdt en tegelijk zoveel mogelijk mensen een leefbaar bestaan biedt. Toepasselijk betitelt Raworth het als een donuteconomie: de planetaire draagkracht vormt de buitencirkel van de donut, de sociale leefbaarheid de binnencirkel. Een noodzakelijke visie voor een toekomst waarin iedereen samen een gelijkwaardige stakeholder is. Kijk maar naar steden als Amsterdam die meer dan eens als faciliterende partner optreden in plaats van vooraan te gaan staan en al meteen de marsrichting te bepalen.

PARTIJPOLITIEK IS VAAK BLOK AAN HET BEEN

Aan het eind van de dag komt het telkens weer neer op (het streven naar) balans. De bepalende stemmen in onze samenleving, de politiek op kop, hebben de balans de voorbije jaren te veel naar welvaart laten overhellen. Op zijn minst is er een stevige correctie nodig richting welzijn. Uit de keuze voor welzijn volgt welvaart. Het omgekeerde is helaas niet het geval, daar zijn we met z'n allen vandaag getuige van.

Al te vaak worden initiatieven in ons aller belang geblokkeerd omwille van gepoker tussen partijen.

En dan is het huidige partijpolitiek landschap een blok aan het been. Al te vaak worden initiatieven in ons aller belang geblokkeerd omwille van gepoker tussen partijen. Nochtans heeft ieder van deze partijen een betere samenleving voor ogen. Helaas gaat hun discours vaak ten koste van zij die electoraal niet lonen. Mensen aan een bepaalde groep in de maatschappij toewijzen, deze groep consequent stigmatiseren en vervolgens simplistische beleidskeuzes opperen die regelrecht ingaan tegen de belangen van deze groep is schering en inslag in het politieke bedrijf.

Een betere samenleving ligt maar binnen handbereik wanneer iedere politieke partij de eigen dogma's loslaat en niet langer een beleid voorstaat dat gericht is tegen een bepaalde groep of de privileges van een andere groep vergroot. Als je als leerkracht wil dat de hele klas luistert, dan ga je niet tegen de hele klas zeggen dat sommige leerlingen beter luisteren dan andere. Er is maar één groep: wij allemaal samen. Wars van tegenstellingen tussen links of rechts, progressief of conservatief, lokaal of mondiaal, …

BRUGGEN BOUWEN MET WIE AAN DE OVERKANT STAAT

De toekomst is aan de bruggenbouwers. Niemand is gebaat met twee uitersten die je niet met elkaar in verbinding kan brengen. Het is de brug die de uitersten samenbrengt en zo een samenleving mogelijk maakt waarin de blik van mensen, gezeten op het uiteinde van het politieke spectrum en terend op het eigen grote gelijk, wordt opengetrokken en samenleven maar mogelijk wordt.

Enkel met een brug die de uitersten samenbrengt wordt samenleven maar mogelijk.

Daarom eindig ik graag met een dwingend advies aan onze volksvertegenwoordigers, ongeacht hun politieke strekking. Werk aan jullie online en offline communicatie. Als jullie echt een betere samenleving willen dan gaan jullie de bruggen moeten bouwen, om het even wie er aan de overkant staat. Het is 5 over 12. De cijfers liegen er niet om. De bevolking schreeuwt als een radeloos kind om leiders die ons weten te verbinden in een samenleving die oprecht zorg draagt voor het welzijn van al haar burgers.

• column
• welzijn
• verbinding