VERWONDERD OVER KENIA

'Alle bedden zijn vol' klonk het, toen we op zoek gingen naar een bed voor een pas bevallen mama. Een gelukkige, fiere 29-jarige mama. Ook voor de papa en de twee grote zussen kon het geluk niet op. Bij opname had ze evenwel positief getest op Covid-19, maar er was weinig reden tot bezorgdheid: een jonge gezonde vrouw, geen bijkomende risicofactoren, vlotte bevalling en de volgende dag zou ze naar huis gaan. Bezoek beperken, isolatie, handen wassen en mondmaskers; dat waren de instructies. Helaas zijn bevallingen en Covid-19 niet zo'n goede maatjes. Binnen de 24 uur na de bevalling werd de mama ziek met alle symptomen van de corona-infectie. Behandeling werd met spoed ingezet door onze collega's infectiologen, maar al snel werd duidelijk dat ze geïntubeerd moest worden en we een bed op Intensieve Zorgen nodig hadden. Niet dus. Alle bedden waren volzet, zelfs de reservebedden op de afdelingen en in de gang.

Er volgde druk overleg met andere ziekenhuizen. Tevergeefs. 'Hier ook alles vol, dokter, het spijt ons'. Uiteindelijk konden we toch een bed in het eigen ziekenhuis bemachtigen. Dankzij de enorme inzet van onze intensivisten, verpleegkundigen en alle zorgverleners samen, kon onze patiënte de zorg krijgen die dringend nodig was. Helaas mocht het niet baten, want twee dagen later overleed onze jonge mama. Ze is één van de vele Covid-19-slachtoffers, één van de cijfers uit de nog steeds oplopende statistieken. Je hoort er dagelijks over. Maar als het in je eigen directe omgeving gebeurt, beklijft en beklemt het toch meer.

Ik denk aan de duizenden zorgverleners overal ter wereld die het beste van zichzelf geven en zich dag en nacht inzetten om levens te redden. Ik denk aan het gezondheidssysteem hier in Kenia, waar we slechts 530 IZ-bedden hebben voor een bevolking van 55 miljoen mensen, en ben de overheid dankbaar dat ze zo hard inzet op preventie, met inbegrip van lockdowns, avondklok, mondmaskers en andere maatregelen om het aantal infecties te voorkomen. Desondanks rukt het virus ook hier op, onder meer vanuit buurland Tanzania. Daar ontkende de overheid dat er Covid-19 was in het land. In Tanzania waren er lange tijd geen maatregelen, behalve stoomcabines, gember en citrusvruchten, en vooral veel gebed. Het beleid is er gelukkig aan het keren, nu de President zelf overleed. Naar verluidt aan Covid-19, maar officieel aan een hartinfarct.

In Kenia hebben we slechts 530 IZ-bedden voor een bevolking van 55 miljoen mensen.

Vaccinaties zijn er in kleine hoeveelheden in Kenia, om te beginnen voor de zorgverleners. Maar er is goede hoop dat er meer vaccins onze kant opkomen, ondanks de politiek van het Westen om ze allemaal op te kopen voor eigen volk eerst. Een begrijpelijke reflex. Maar vaccinatie zal slechts écht effect hebben als iedereen gevaccineerd wordt, en dat zal nog even duren.

VERONTWAARDIGD OVER BELGIË

's Avonds kijk ik naar het nieuws op één, wat al evenmin de gemoedsrust bevordert. Onbegrijpelijk dat 'fake news' profeten en antivaxxers zoveel spreektijd krijgen. Ze maken mensen bang voor het vaccin waar wij hier in Kenia voor vechten. Vrije meningsuiting, jazeker. Maar ook iedereen expert blijkbaar, waardoor mensen in de war raken en overwegen een levensreddend vaccin te weigeren! Meewarig kijken we naar landen zoals Afghanistan of Pakistan waar kinderverlamming nog steeds bestaat omdat poliovaccinatieprogramma's bemoeilijkt worden door traditionele en/of religieuze krachten. Polio bestaat gelukkig niet meer in België, dankzij de verplichte poliovaccinatie. Maar dit succesverhaal, en andere vaccinatiesuccesverhalen, zijn blijkbaar vergeten. Ze worden onderuit gehaald door niet-wetenschappelijke antivaxxbewegingen.

Helemaal verontwaardigd ben ik bij het zien van de vele inbreuken op de preventieve maatregelen in België. Waar jongeren en volwassenen het goede voorbeeld zouden moeten geven, trekken ze zich – in naam van hun persoonlijke vrijheid – niets aan van de levensbedreigende coronapandemie. In het Ter Kamerenbos gisteren zagen we mateloos arrogant gedrag van jongeren, dat getuigt van gebrek aan respect en solidariteit, gebrek aan zorg en bekommernis voor vrienden, familie en de gemeenschap waarin we leven, gebrek aan medeleven met de artsen, verpleegkundigen en alle zorgverleners op de barricaden. Misschien moeten deze jongeren eens een week stage lopen in een ziekenhuis en met eigen ogen de dodelijke gevolgen zien van het virus. Ongetwijfeld schreeuwen ze straks hard om het recht op medische zorg als ze zelf, of één van hun geliefden, in het ziekenhuis terechtkomt.

In het Ter Kamerenbos gisteren zagen we mateloos arrogant gedrag van jongeren.

In het besef dat mijn bijdrage door velen zal worden afgeschoten of weggelachen, toch een emotionele oproep aan iedereen in België, een land waar het goed om leven is, een land met betaalbare en prima kwaliteit gezondheidszorg, een land met financiële compensaties voor sectoren die economisch getroffen worden door corona. Een oproep om voor elkaar te zorgen en voor elkaar respect te tonen door de coronamaatregelen na te leven. Toen wij als kind zeurden over in onze ogen zeer belangrijke futiliteiten, schudde de oudere generatie het hoofd met de woorden 'jullie hebben de oorlog niet meegemaakt'. En gelijk hadden ze. 'Niet neute, nie pleuje'. Maar samen sterk in de strijd tegen het dodelijk virus!

• column
• covid
• Kenia