Zelf ben ik een geprivilegieerd persoon, dat weet ik. Zo heb ik de voorbije jaren hard gewerkt om mezelf van banketbakker tot in de kunsten op te werken. De meeste mensen met wie ik werk en de personen die tot mijn inner circle behoren hebben één voor één een open geest en zijn ontzettend begaan met wat er in de wereld gebeurt. Ze zijn het type mens dat dankbaar is en zich afvraagt hoe die zijn, haar of hun steentje kan bijdragen. Het type mens dat gelooft in open grenzen en begrijpt dat niemand zomaar zijn, haar of hun land ontvlucht, dat 'gelukzoekers' alle recht hebben om het geluk te zoeken.

Sommige mensen zouden me zelfs elitair en links noemen, zelf positioneer ik me nochtans pal in het centrum. Akkoord, ik zoek graag de uitersten op, maar enkel en alleen als ik me creatief wil uitdrukken. Ik geloof niet in 'iedereen kan het maken als die maar hard genoeg werkt' of 'het zijn allemaal profiteurs'. Voorbeelden van twee uitersten die elkaar blijven voeden, niet in het minst op de sociale mediakanalen. Dezer dagen regent het er weer kritiek en meningen van mensen die alle connectie met hun hart lijken verloren te hebben.

Heel af en toe dwing ik mezelf bepaalde social mediaplatformen op te zoeken om te weten wat er leeft in Vlaanderen. Zo hebben de beelden uit Afghanistan waarbij mensen op een vliegtuig springen omdat ze de wanhoop nabij zijn iedereen geraakt. Het neemt niet weg dat de reacties erg uiteenlopend zijn. Sommige mensen gaan daarbij zodanig op in een discussie dat je niet kan geloven wat je leest. Hoe kan je een ander niet het geluk wensen? Hoe slaag je erin om zulke uitspraken te doen en je niet beschaamd te voelen? Hoe ver moet je van een ander mens staan om haat te rechtvaardigen?

Het zou al te makkelijk zijn om de bevolking met de vinger te wijzen. Deze verhitte reacties vinden net hun verklaring bij politici met een haatdragend discours, zoals Theo Francken, Dries Van Langenhove, Bart De Wever, Filip Dewinter, Tom Van Grieken, … Politici die te pas en te onpas hun mening geven, die bij iedere maatschappelijke discussie olie op het vuur gooien.

Verhitte reacties op sociale media vinden hun verklaring bij politici met een haatdragend discours.

Als je zo communiceert, vraag ik me af hoe je 's avonds nog slapen kan. Welke gedachten gaan er door het hoofd van deze politici? Meer nog, hoe bang zijn deze mannen eigenlijk? Zij voeden de bevolking met angst, angst voor de ander, angst dat een ander neemt waar jij recht op hebt. Wij die hier zelfvoldaan flaneren in de straten van het vrije Westen, waar geweerschoten, bommen, tanks en F-16's enkel tentoon worden gesteld bij een of andere herdenking. Waar moeten wij bang voor zijn?

Onze levens worden niet bedreigd. We genieten het hoogste privilege: vrijheid. Jazeker, het is een geboorterecht. Maar dan hoort dat een recht te zijn voor iedereen en niet enkel voor diegene die 'zoals ons' zijn. Wie of wat is 'zoals ons'? Diegene die Vlaams is? Diegene die zich integreert? Mijn maag keert om bij de tiende comment die ik lees en ik beslis om ermee te stoppen. Ik reflecteer op wat ik gelezen heb en ben dankbaar dat ik onlangs verhuisd ben naar Brussel. Een stad met veel werkpunten, maar met weinig tot geen ruimte voor nationalisme. Als het al aan de oppervlakte komt, dan is het jammer genoeg bij de politie. In de straten van Brussel bespeur ik gelukkig weinig nationalisme. Iedereen komt van ergens anders, dus iedereen is een minderheid. Diversiteit wordt hier gevierd. Inclusie is geen doel maar een realiteit.

Jammer genoeg blijft deze realiteit beperkt tot onze hoofdstad. Het lijkt wel alsof het hokjesdenken zich in ons brein heeft genesteld. We proberen een complexe realiteit een plaats te geven in een simpel hokje. Kijk maar naar de manier waarop we België nog verder proberen op te delen in Vlaanderen, Brussel en Wallonië. Deze drang om het territorium af te bakenen levert ons helaas weinig meer dan op wederzijds onbegrip en een ongegeneerd wentelen in het eigen grote gelijk. Alles en iedereen die daar niet toe behoort is dan vreemd en een mogelijke bedreiging voor de morzel grond waar het Grote Verlichte Gelijk de vlag heeft geplant.

Stop vluchtende mensen niet langer in het vak van gelukzoeker, profiteur, …

Vakjes hebben we gemaakt uit gemak zodat we niet om moeten gaan met de volwaardigheid van een mens. We zijn vergeten dat die gelukzoekers die zo hard worden uitgescholden en in kooien worden gestoken, mensen van vlees en bloed zijn. Stop vluchtende mensen niet langer in het vak van gelukzoeker, profiteur, … Zij vluchten net van de mensen die hen het recht ontnemen om in veiligheid te leven. Het is net hun plicht om het heft in eigen handen te nemen. Aan onze rechten wordt er niet geraakt, maar het is wel onze plicht om solidair te zijn en ons hart te openen. Denk niet in vakjes, en leef je in. 'Hoe wanhopig moet je zijn om alles achter te laten?' Niet om het geluk te zoeken, maar om het ongeluk te vermijden.

• column
• Afghanistan
• vluchtelingen