De spanning is dezer dagen te snijden. Tussen progressieven en conservatieven, gevaccineerden en niet-gevaccineerden, wokers en boomers, en ga zo maar door. Op elk moment staan we klaar om elkaar te bevechten met het eigen Grote Gelijk. Het zijn vermoeiende tijden.

Sociale media helpen daar niet bij. Van zodra we wakker worden krijgen we een onophoudelijke stroom aan doemberichten te slikken die tegen de avond alweer oud nieuws zijn. Het confronteert ons met de vele mensen die klaarwakker zijn. Maar ook met anderen die het liefst van al in een diepe slaap willen blijven, in een toestand waar de status quo omarmd wordt en enkel dankbaarheid gepast is. Why change a winning team?

Alleen zijn we als mensheid niet bepaald aan het winnen. We zijn de natuur naar de kl*ten aan het helpen. En onze reactie tegen Corona blijft eentje van absolute waanzin en chaos. Het voorbije jaar zijn onze blinde vlekken duidelijk geworden. De vraag is: gaan we met die vaststelling iets doen of blijven we ons blindstaren op hoe de ander zogezegd het deel van het probleem is?

Het is een contradictie. Enerzijds lijkt het alsof we nog nooit zo nauw in contact met elkaar hebben gestaan. Anderzijds komen we maar niet tot de essentie en lijken we elkaar elke dag meer te haten. De confrontatie met de ander is online immer aanwezig, ook al zal je die ander in het echte leven misschien nooit ontmoeten. En zelfs al zou die ander ons pad kruisen, dan hebben we nog altijd de mogelijkheid om die te negeren.

Begrijp me niet verkeerd, ik moedig mensen aan om elkaar te leren kennen. Maar we zijn in onze hyperdiverse samenleving op een punt beland waarin we gaan moeten leren elkaar niet aan te vallen. Ik pleit voor tolerantie, eerder dan voor aanvaarding, aangezien je voor aanvaarding een dieper besef nodig hebt over bepaalde onderwerpen.

Laat mij het voorbeeld nemen van mijn islamitische vader wiens aanvaarding ik eiste. Uiteraard kon hij me die niet geven. Mijn vader is op 83-jarige leeftijd gestorven en stamt uit een generatie die gelooft dat homoseksualiteit onnatuurlijk is. Onze gesprekken hebben ertoe geleid dat hij mij tolereerde.

Onze gesprekken hebben ertoe geleid dat mijn islamitische vader mij tolereerde als homoseksueel.

Ik geloof dat dit voor vele van onze vraagstukken de oplossing kan zijn. In onze samenleving, die elke dag meer uit elkaar drijft, zit de kunst erin om de ander de vrijheid te geven om te geloven en te handelen naar wat die het best vindt voor zijn/haar leven. Uiteraard is het moeilijk om bepaalde zaken te aanvaarden in onze samenleving, maar dit is heel subjectief. Want voor de ene is het ritueel slachten van een schaap de normaalste zaak van de wereld en voor de ander is de vriendelijke vraag om de juiste voornaamwoorden te gebruiken dat.

Waar ligt onze limiet om het onbegrip van anderen te aanvaarden? En bij wie ligt de verantwoordelijkheid, als we weten dat het niet aanvaarden van de ander eenvoudig kan worden opgelost door niet met hem/haar bezig te zijn? Door niet de nood te voelen om de ander daarop te wijzen? Door de ander te tolereren?

Op een licht aangeschoten avond kussen mijn man en ik vlakbij de Beurs in Brussel. Er komen twee jonge gasten bij en terwijl ze ons filmen, roepen ze pédés. Ik loop in één rechte lijn naar de persoon die ons filmt en zeg: 'Als het je niet aanstaat, kan je je omdraaien en heb je nog steeds 180 graden van de rest van de wereld waar je naar kan kijken'. Waarom toch moeten we als mensen overgaan tot discriminatie en verbale agressie, als we de ander niet kunnen aanvaarden? Is het misschien omdat we de lat te hoog leggen dat onze samenleving steeds meer gesegregeerd geraakt?

Tolerantie lijkt een minder goed alternatief dan aanvaarding, maar niets is minder waar. Iedereen roept om aanvaard te worden, maar vraagt zich niet af of ze zichzelf wel aanvaarden. Met tolerantie kunnen we bruggen slaan en nieuwe fundamenten bouwen. Waarin we toegeven de ander niet te begrijpen, ja zelfs raar vinden, maar bewust zijn dat onze mening daarover niet per se een meerwaarde is.

Met tolerantie kunnen we toegeven de ander niet te begrijpen, ja zelfs raar vinden, maar bewust zijn dat onze mening daarover niet per se een meerwaarde is.

Meer nog, met tolerantie zijn we tenminste eerlijk. Want we weten allemaal hoe bepaalde politici thema's zoals LGBT belangrijk vinden, en onze LGBT-eisen aanvaarden, maar tegelijkertijd vluchtelingen zien als het slechtst mogelijke goed en ons willen overtuigen hen niet te aanvaarden.

Tolerantie mag dan een tijdelijke oplossing zijn, het is een deugd voor het geval we er niet in slagen om de ander te aanvaarden. De ware aanvaarding zit net in het feit dat je er niets aan kan veranderen. Laat ons de weg vrijmaken voor tolerantie, want alleen zo kunnen we in deze dolle tijden de ander aanvaarden.

• column
• LGTB
• tolerantie