2015. Correctionele rechtbank Antwerpen. Er worden tegen zeven heerschappen effectieve straffen uitgesproken. Zij worden veroordeeld voor kneveling, vrijheidsberoving, het toedienen van drugs onder dwang aan minderjarigen en de seksuele uitbuiting van piepjonge meisjes. Mensenhandel van verschillende minderjarige meisjes wordt bewezen geacht. Bij alle daders komt de rechtbank ook tot de conclusie dat ze een gevaar zijn voor de maatschappij, gewetenloos zijn en met brutaal geweld tewerk gaan. De effectieve straffen schommelen tussen de vier jaar en de acht jaar.

Eén van de piepjonge meisjes is op het moment van dat correctionele proces net 16 jaar. Tijdens het delict was ze 14 jaar. Gedwongen tot klanten. Nacht op nacht op nacht. In een Antwerps hotel. Brutaal geweld werd niet geschuwd. Dagelijkse terreur. Weken en weken en weken aan één stuk. Ze kon ontsnappen en het is door haar moed om verklaringen af te leggen, mee te werken met de politie én door haar getuigenis dat twee andere piepjonge meisjes konden worden bevrijd en de daders geklist.

2017. Het meisje wordt 18 jaar. Zij heeft geen idee wat er met haar daders is gebeurd. De beschermingsmaatregel van de jeugdrechter is weggevallen. Ook haar steun van begeleiding en jeugdadvocaat stopt. Zij belandt in de daklozenopvang en leeft in armoede. Elke dag is die periode een gevecht om te overleven. Alleen op de wereld. Zij kan ook geen verdere therapie meer betalen. Slapen lukt haar niet. De gruwel komt steeds terug.

2018. Klaprozen VZW neemt haar in huis. Helemaal van nul moet alles weer gepuzzeld. Identiteitskaart in orde brengen, adres regelen, mutualiteit in orde zetten, leefloon aanvragen, eerdere schoolparcours in kaart brengen, kijken of de daders nog in strafuitvoering zitten, begeleiding opstarten, aanmelden bij referentiecentrum Payoke, opnieuw therapie opstarten, haar dromen dragen en gestalte geven, enzovoort.

2019. Na anderhalf jaar in Klaprozen VZW is ze klaar voor een eigen stekje. Dat gaat moeizaam. Die ene keer lukt dat enkele weken vrij goed. Die andere keer overheersen de angsten weer en komt ze weer enkele weken in Klaprozen VZW tot rust. De zelfstandige periodes worden wel langer. Steeds gaat het wat beter. Nog steeds lopen er administratieve zaken. Zo blijft ze al twee jaar wachten op nog enkele maanden Groeipakket. Als schoolverlater had ze daar – toen ze 18 jaar werd – nog enkele maanden recht op maar dat kon niet worden uitbetaald omdat ze voor die dienst ‘niet vindbaar was’ in de daklozenopvang. In de daklozenopvang mag je ook maar beperkte tijd blijven. Op enkele maanden tijd zat ze in een tiental nachtopvangplaatsen. Die moeten elk op hun beurt bevestigen wanneer ze daar verbleef om die periode te regulariseren voor het Groeipakket.

2020. Nog steeds is er geen enkel nieuws van justitie. Voor de schadevergoeding moet ze worden opgeroepen door de aangeduide gerechtspsychiater in het vonnis van 2015 maar die geeft niet thuis. Klaprozen VZW regelt een pro Deo-advocaat en via de rechtbank wordt een nieuwe gerechtspsychiater aangesteld. Jawel. In 2020. Bij vonnis.

2022. Redenen waarom het de rechtbank behage, ontvangen we opnieuw een verzoekschrift: 'Aangezien bij vonnis in 2020 opnieuw een andere gerechtspsychiater werd aangesteld en de rechtsbijstand daarbij werd toegekend. Aangezien tot op heden de aangeduide gerechtspsychiater zijn opdracht niet heeft aangevat. Dat de psychiater daarbij nalaat de provisiefactuur over te maken aan het taxatiebureau, enzovoort. Daarom vragen wij aan de rechtbank weer een andere gerechtspsychiater aan te stellen.'

U leest het goed, federaal minister van Justitie Vincent Van Quickenborne en Vlaams minister van Justitie Zuhal Demir. Weer moet het meisje de rechtbank aanschrijven omdat nu al een tweede gerechtspsychiater in dit dossier niet wil handelen om de schade te onderzoeken. Weer moet het meisje wachten op een roldatum. Weer moet het meisje wachten en hopen dat de nieuwe aangeduide gerechtspsychiater in haar buurt woont want anders dient ze zich als slachtoffer ook nog eens 120 kilometer heen en 120 kilometer terug te verplaatsen.

Wordt het geen tijd om al deze meisjes van het grootschalig onderzoek in 2014 opnieuw in kaart te brengen, beide ministers?

Beste federale en Vlaamse minister van Justitie, al in 2014 startte Child Focus op vraag van toenmalig minister van Welzijn, Jo Vandeurzen, een grootschalig onderzoek naar Vlaamse tienerslachtoffers die in handen vallen van pooiers. Child Focus kwam toen al tot een 60-tal piepjonge slachtoffers. Dit meisje is één van de slachtoffers waarover in dat rapport wordt geschreven. Wordt het geen tijd om al deze meisjes van dat onderzoek opnieuw in kaart te brengen, beide ministers? Wordt het geen tijd om te kijken wie nu al van hen een schadevergoeding heeft gekregen? Wie nu al tot het einde van het hele proces is geholpen? Klaprozen VZW kent tientallen van deze meisjes. Nog maar twee meisjes hebben al een kleine vorm van schadevergoeding onder het mom van voorschotten ontvangen. Bij één ander meisje is er eindelijk uitspraak gedaan door de rechtbank, maar zij wacht nog steeds op de centjes. Alle anderen wachten, wachten, en wachten.

Het is 5 over 12. Niet alleen omdat het onaanvaardbaar is dat deze meisjes nog steeds wachten op een centje om bijvoorbeeld hun noodzakelijke therapie te betalen, maar omdat ook in dit geval de helft van de daders al spoorloos zijn. Woonplaats van deze veroordeelde mensenhandelaars bij de justitiediensten gekend: 'van ambtswege afgevoerd'. In volkstaal: spoorloos. Ze worden niet opgevolgd en zijn dus onvindbaar. Onvindbaar nog voor er een vermogensonderzoek kan gebeuren. Hallo, ministers van Justitie?

• justitie
• mensenhandel
• seksueel geweld