Je ziet het steeds vaker. Organisaties, bedrijven, landen, politieke partijen die zichzelf maar al te graag 'pinkwashen'. Zichzelf als lgbtqi+-vriendelijk profileren zonder in feite echt iets te doen om de rechten van lgbtqi+ te verbeteren of verder geen enkele verantwoordelijk opnemen inzake een bredere strijd voor gelijke rechten. Denk maar aan Israël dat met veel plezier Tel Aviv als homovriendelijke vakantiebestemming promoot maar ondertussen de Palestijnse bevolking onder de voet loopt, journalisten vermoordt en het internationaal recht blijft schenden. Denk maar aan grote multinationals die op 17 mei, de internationale dag tegen homo-, bi- en transfobie, de regenboogvlag uithangen, maar ondertussen conservatieve politici financieren. Denk maar aan rechtse politici die homorechten gebruiken om andere groepen een stamp te verkopen.

Laat mij duidelijk zijn. Ik heb op zich niets tegen de stroom aan regenbogen die rond 17 mei sociale media en het straatbeeld kleur geven. Zichtbaarheid is en blijft belangrijk. Als twijfelende tiener zien dat jouw symbool wordt gedeeld, geeft moed. Dus blijf ons maar overspoelen met regenbogen. Maar dat alleen is onvoldoende.

Het realiseren van gelijke rechten en echte maatschappelijke aanvaarding vragen een constante en consequente inspanning. En vooral, het vraagt echte en duurzame bondgenootschappen.

Wie denkt dat je geloofwaardig de rechten van de lgbtqi+-gemeenschap kan verdedigen zonder ook andermans rechten te verdedigen, kent niets van onze geschiedenis. De historische strijd voor gelijke rechten van holebi's en transpersonen is er altijd één geweest van gedeelde strijd. Geen enkele vooruitgang inzake gelijke rechten is er gekomen zonder de steun van bondgenoten. Het waren niet de lgbtqi+'ers in het parlement die het homohuwelijk verwezenlijkten. Het was het bondgenootschap van lgbtqi+-activisten met politici over partij- en geaardheidsgrenzen heen dat deze historische stap vooruit zoveel jaar geleden realiseerde.

De historische strijd voor gelijke rechten van holebi's en transpersonen is er altijd één geweest van gedeelde strijd.

Een ander prachtig voorbeeld hiervan is verfilmd in de film Pride. Over hoe dankzij enkele lgtbqi+-activisten er een bondgenootschap ontstond tussen de stakende mijnwerkers in het noorden van de UK en de homoactivisten in Londen. En hoe daardoor de vakbonden één van de drijvende krachten werden achter de strijd voor gelijke rechten voor lgbtqi+. In de film zit een quote die het glashelder verwoordt: 'That's what the labour movement is all about. You support me, I support you, where ever you come from, shoulder to should, hand to hand.' Daarover ging en gaat de strijd voor arbeidersrechten, daarover gaat de strijd voor gelijke rechten in het algemeen.

Deze uitspraak, die de strijd voor gelijke rechten zo goed vat, vertrekt immers vanuit het fundamentele besef dat bondgenootschappen cruciaal zijn, wil je als groep het opnemen tegen een grotere kracht. Groter omwille van haar omvang of groter omwille van haar macht, financieel of politiek.

En net daarom is het belangrijk dat ook lgbtqi+-activisten blijven zoeken naar bondgenoten. Ook al vraagt dit soms geduld, overtuigingskracht en ja, ook soms compromissen. Ons terugtrekken in de eigen bubbel en vervallen in een strijd van alles of niets, dreigt ons te doen eindigen met niets. Bovendien zorgt het er voor dat wat we verwezenlijken een veel breder draagvlak kent en dus duurzamer zal blijken.

Maar laat ons als lgbtqi+-gemeenschap ook zeer duidelijk zijn: aan valse bondgenoten hebben we niets! Politici en organisaties die in het verleden geen vinger hebben uitgestoken om ons vooruit te helpen, die onze strijd vandaag nog steeds misbruiken voor eigen belang, voor zuiver commerciële doelen of om anderen hun rechten te ontzeggen, zijn we liever kwijt dan rijk. We mogen nooit aanvaarden dat onze strijd wordt misbruikt om anderen hun rechten te ontzeggen want daarmee ondergraven we op termijn onze eigen rechten.

Nog nooit stemde Vlaams Belang in het Vlaams parlement voor een resolutie die de rechten van lgbtqi+ verdedigt.

Neem Vlaams Belang. Vandaag werpen ze zich graag op als verdedigers van homorechten. Maar dan wel enkel voor homo's die zich conformeren aan klassieke rollenpatronen en al zeker niet voor transpersonen. Want dat blijft toch maar iets 'abnormaals', aldus jongerenvoorzitter Filip Brusselmans. En het huwelijk dat blijft eigenlijk toch best iets tussen mannen en vrouwen, aldus Filip Dewinter. En wie zich niet identificeert als man of vrouw, zou beter wat meer sporten en af en toe een ijskoud bad nemen, zoals een echte man, aldus Dries Van Langenhove. De zelfverklaarde steun van het Vlaams Belang in de strijd tegen homofoob geweld is hypocriet. Nog nooit stemden ze in het Vlaams parlement voor een resolutie die de rechten van lgbtqi+ verdedigt. Nog nooit hebben ze een vinger uitgestoken om ons ook daadwerkelijk vooruit te helpen. En hun uitlatingen over wie de klassieke gendernormen overstijgt, zijn ronduit gevaarlijk.

Als de geschiedenis ons één ding heeft geleerd dan is het wel dit: wanneer de strijd voor gelijke rechten een strijd wordt van de ene zijn rechten ten koste van de andere, zijn we vandaag misschien de winnaars maar op termijn zijn ook wij aan de beurt als slachtoffers van die strijd.

• column
• LGTB
• tolerantie