Israël snijdt Gaza af van water, elektriciteit en hulpgoederen. Het staakt-het-vuren werd eenzijdig opgezegd met een nieuwe golf aan bombardementen, waarbij honderden burgers omkwamen. Extremistische kolonisten jagen op Palestijnse burgers in de Westelijke Jordaanoever en slaan de regisseur van de Oscar winnende documentaire No Other Land in elkaar. De Israëlische minister van Defensie dreigt openlijk met de annexatie van Gaza en bedreigt burgers met “totale verwoesting”. Intussen bombardeert Israël opnieuw Zuid-Libanon en zegt het delen van Zuid-Syrië permanent te bezetten. Een VN-onderzoekscommissie spreekt intussen van “genocidaire daden”.

Neen, de afgelopen weken waren geen pretje voor voorstanders van het internationaal recht. Israël verbreekt het aan de lopende band, België en de Europese Unie laten begaan. Keer na keer na keer. Sommigen gaan nog een stap verder en nemen actief de verdediging van Israël op zich.

Zo ook Georges-Louis Bouchez. Tijdens een studentendebat in Louvain-la-Neuve stelde de MR-voorzitter dat beschuldigingen van genocide "een vorm van antisemitisme" zijn. Zijn ultieme argument? De Palestijnse bevolking zou sinds 1940 zijn verviervoudigd, en hij kent geen enkele genocide waar er op het einde van de genocide meer inwoners zijn dan in het begin. Volgens Bouchez wordt er te veel op “emotie” gespeeld. Wat telt, zegt hij, zijn het internationaal recht als leidraad en objectieve, onafhankelijke onderzoeken. “Hoezo, genocide?”, klonk het nog.

BIBLIOTHEEK VOL ONDERZOEKEN

Welnu, die objectieve en onafhankelijke onderzoeken bestaan reeds. Het Internationaal Gerechtshof stelde al begin 2024 dat er een plausibel risico op genocide is. Sindsdien lieten tal van toonaangevende instanties en experten alle voorbehoud varen en groeit de internationale consensus. “Yes, it is a genocide”, in de woorden van de Israëlische Holocaustexpert Amos Goldberg.

En hij staat lang niet alleen. Het afgelopen jaar volgden rapport na rapport, juridische analyses bij de vleet, die tot dezelfde conclusie komen: Israël pleegt een genocide in Gaza. Van VN-experten tot toonaangevende mensenrechtenorganisaties als Al-Haq, Amnesty International en Human Rights Watch. Wereldvermaarde Israëlische Holocaust- en genocide-experts als Amos Goldberg en Omer Bartov die tot dezelfde conclusie komen als het Instituut genoemd naar de grondlegger van het Genocideverdrag (Raphael Lemkin), en daarin gevolgd worden door Amerikaanse rechtsuniversiteiten, een VN-Onderzoekscommissie en het onderzoekscollectief Forensic Architecture.

'Waarom zijn westerse politici zo terughoudend om de dingen bij hun naam te noemen?', vraagt Israëlisch historicus Shlaim zich af.

En nauwelijks een maand geleden sprak ook Avi Shlaim zich onomwonden uit. In zijn nieuwe boek Genocide in Gaza: Israel’s Long War on Palestine zet de éminence grise onder de Israëlische historici haarfijn uiteen hoe de Gaza-genocide past binnen een lang historisch proces gericht op de verdrijving en vernietiging van de Palestijnen. “Waarom zijn westerse politici zo terughoudend om de dingen bij hun naam te noemen?”, vraagt Shlaim zich daarbij haast retorisch af.

LIVE OP JE SCHERM

Shlaim houdt zo Bouchez, en vele anderen met hem, een spiegel voor: als de feiten je niet bevallen, kan je niet zomaar andere feiten verzinnen. Wegkijken van een genocide komt met een prijs. In de eerste plaats voor onschuldige burgers.

Gaza is de eerste genocide in de geschiedenis die op deze manier wordt gelivestreamd op onze telefoonschermen. In real time zien we hoe hele families uitgemoord worden, ziekenhuizen worden gebombardeerd, dode kinderen onder het puin worden gehaald. De feiten branden zich op ons netvlies, de bewijzen stapelen zich op.

In real time zien we hoe hele families uitgemoord worden, ziekenhuizen worden gebombardeerd, dode kinderen onder het puin worden gehaald.

Politici als Bouchez, die Israël geen strobreed in de weg leggen in zijn genocidaire campagne, zijn de publieke opinie dan ook een antwoord verschuldigd op een aantal prangende vragen. Wat met de impact op de internationale rechtsorde? Wat met de geopolitieke geloofwaardigheid van Europa in de rest van de wereld? Wat is een “realistisch” plan van aanpak om Hamas “met tak en wortel uit te roeien”? Wat is daarvoor een “acceptabel” aantal burgerdoden? Wat met het gegeven dat elke gedode Palestijn de kiemen zaait voor een nieuwe generatie van strijders, mogelijks nog extremer dan Hamas? Wat met het gegeven dat de aanhoudende toestroom van gruwelijke beelden de antiwesterse gevoelens in de regio aanwakkert? Hoe denken ze dat die beelden binnenkomen bij mensen die al voor 7 oktober vatbaar waren voor radicalisering?

KANT VAN HET LICHT

Het antwoord op die vragen zijn geen details, maar raken aan de essentie van een breder debat over hoe we ons verhouden tegenover decennia van Israëlische misdaden. De gruwelijke terreuraanvallen van 7 oktober 2023 waren immers geen startpunt, maar een zoveelste geweldsepisode in een decennialang verhaal van straffeloosheid, onderdrukking, bezetting, apartheid en geweld. Terugkeren naar de reeds erg bloederige status-quo van voor 7 oktober is de beste garantie dat er zich binnen de kortste keren een nieuwe geweldsepisode aandient. Zonder verantwoording voor zware schendingen van het internationaal recht is het wachten op de volgende oorlog, het volgende bloedbad, de volgende genocide-live-uitzending.

Méér internationale druk en concrete actie is nodig. Veel meer. Een beleid dat consequent de kant kiest van het internationaal recht.

Méér internationale druk en concrete actie is dus nodig. Veel meer. Een beleid dat consequent de kant kiest van het internationaal recht. De kant van het licht, zo u wil. De kant van onschuldige burgerslachtoffers, ongeacht hun nationaliteit. Een beleid dat ook kant kiest tégen. Tegen straffeloosheid. Tegen etnische zuivering. Tegen oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. En tegen genocide.

Als Georges-Louis Bouchez meent wat hij zegt – dat onafhankelijke en objectieve onderzoeken leidend moeten zijn – dan weet hij wat hem te doen staat. De feiten liggen op tafel. De conclusies zijn duidelijk. Deze negeren is een keuze. Eenzijdigheid ook. En ja, concrete actie ondernemen tegen een misdaad van deze omvang: dat kan óók een keuze zijn. Welke maakt hij?

• Israel
• Gaza
• genocide