Dag meneer Vandecasteele, dag Joost,

Dankzij het fenomenale medium Twitter – de enige manier waarop wij met elkaar verbonden zijn, ik volg u namelijk, een genoegen dat helaas niet wederzijds is – leerde ik dat ik mocht figureren in een column van u. Om uw punt te maken had u nog een karikatuur nodig van de razende linkiewinkie-SJW die iedereen die niet gruwt van de wansmakelijke culturele toe-eigening door K3 consequent een nazi noemt. Enter de journalist van DeWereldMorgen, ik dus. Meteen het enige personage zonder naam in uw stuk.

Nu wil het dat deze journalist van DeWereldMorgen veel denkt over staatssecretaris Sammy Mahdi, maar niet dat hij een nazi is, zoals u dat er in uw karikatuur van maakt. Dat is namelijk net het probleem. In uw en mijn naam worden elke dag mensenrechten geschonden, niet door nazi's maar door keurige politici die eten zoals het hoort en spreken met twee woorden.

Gisteren nog (2 december) werd de directeur van Frontex, Fabrice Leggeri, in het Europees parlement op de rooster gelegd. De sociaaldemocraten van S&D, die enige verwantschap hebben met het blad waarin u uw column publiceerde, eisen zijn vertrek nadat aan het licht kwam dat deze Europese grens- en kustwacht deelnam aan illegale en levensgevaarlijke pushbacks in de Egeïsche Zee. Op beelden die door onderzoeksjournalisten van onder meer Der Spiegel werden verzameld, is te zien hoe een schip van Frontex vlakbij een propvol rubberbootje gevaarlijke manoeuvres uitvoert. Door de grote golven die dat opwekte, moesten de inzittenden kiezen tussen de verdrinkingsdood of terugvaren. In dat eerste geval was hun naam terechtgekomen op de lijst van mensen die sinds 1993 omkwamen terwijl ze onderweg waren naar een veilig onderkomen in de Europese Unie. Die lijst telt nu al 40.555 personen. Een paar namen kent u zelfs, Semira Adamu bijvoorbeeld of de tweejarige Mawda.

Ik weet het, 40.555 dodelijke slachtoffers, daar draait een nazi zijn hand niet voor om. Maar mogen we de lat voor christendemocraten, liberalen en sociaaldemocraten wat hoger leggen? Nu we toch over cijfers bezig zijn. Uit onderzoek van Dokters van de Wereld blijkt dat één op vier "transmigranten" in ons land geconfronteerd wordt met politiegeweld. De Gutmenschen van Dokters van de Wereld schrijven dat dit geweld "divers, illegaal en buitensporig is: vuistslagen, trappen en wapenstokslagen, arbitraire en gedwongen naaktfouilleringen, afpersing, niet-wettelijke inbeslagname van persoonlijke bezittingen, opsluiting in te koude cellen..." Dat gebeurde niet 90 jaar geleden of in een ver land, maar op de pleinen en straten die u en ik oversteken op weg naar het speelpleintje waar ik u al eens opmerkte terwijl we stonden te wachten tot er een schommel vrijkwam voor onze respectievelijke kleuter. Brussel is klein, maar groot genoeg om niet het dagelijkse lijden te zien dat er zich afspeelt.

In het decembernummer van SamPol ontpopt u zich tot een fan van Conner Rousseau. Niet omdat hij het turbotaaltje spreekt van één van uw personages, maar omdat hij net als u graag uithaalt naar de 'politiek correcte zuurpruimen die achter alles een foute bedoeling zoeken'. U kent dat wel. 'Weg met ons', zoals Theo Francken graag tweet. Bij Rousseau heet dat: 'Als dat al niet meer kan, haak ik af.'

Uit peilingen en verkiezingsuitslagen weten we dat daar een publiek voor bestaat. Uit het verleden weten we ook dat dergelijke overweging je niet altijd aan de juiste kant van de geschiedenis plaatst. Verdorie, straks ziet u hier weer een nazivergelijking in.

Eén ding wil ik Rousseau nageven. Hij laat de inkt vloeien. Van Trump (die van 2016) leerden we dat de verkiezingskandidaat die massaal over zich laat spreken, wint. Onder progressieven zijn er wellicht velen content dat dat eindelijk eens lukt met één van ons. Maar zoals ik al zei, bij mij ligt de lat hoger.

Tot slot had ik nog een vraagje voor u persoonlijk. Zal er ooit iemand beter de rol van verongelijkte, ex-linkse witte man van middelbare leeftijd spelen dan Urbanus? Met een plaats in die schaduw kan u toch onmogelijk tevreden zijn?

Vriendelijke groeten,

Christophe Callewaert