Een pijnlijk momentje: Vlaams minister-president,Jan Jambon (N-VA), die zegt dat 'tuinfeesten tot 50 genodigden enkel kunnen meteen professionele cateraar'. Het was niet de eerste uitspraak die feilloos blootlegt dat de beleidsmaker zich maar moeilijk kan inbeelden dat het voor de meeste mensen niet zo ruim en fijn wonen is. Vorig jaar wond de minister-president zich nog op omdat bedrijven te vlug naar de tijdelijke werkloosheid grijpen, want 'de meeste mensen kunnen toch gerust boven gaan zitten als de poetsvrouw beneden bezig is?'

Nu is Jan Jambon niet de enige die wat meer empathie aan de dag mag leggen. Van bij de start van de coronacrisis en vooral bij de versoepelingsmaatregelen is het duidelijk dat mensen met verantwoordelijkheid werkelijk geen flauw benul hebben van hoe de meeste Belgen moeten leven. Ze houden nauwelijks rekening met wie niet voldoet aan een imaginair idee over het ideale gezin.

Boodschappen verplicht met een bankkaart te betalen? Onmogelijk als je door je precaire situatie niet over zo'n betaalmiddel beschikt. Schrik voor te veel volk op de zeedijk? NMBS wordt onder druk gezet om treinen af te schaffen terwijl tweedeverblijvers gerust met de bedrijfswagen naar Knokke of De Haan kunnen rijden. De socialdistancingmaatregelen controleren? Dan worden twee mannen van het zelfde geslacht op wandel de bon op geslingerd. De politieagent stond er namelijk niet bij stil dat dit een samenwonend koppel kon zijn. Onderwijs laten doorlopen want we-willen-geen-leerachterstand? Alsof ouders kunnen telewerken en 'preteachen' tegelijk en beschikken over een paar laptops en een dure en stabiele internetverbinding. En alsof elk gezin twee ouders telt die elkaar daarbij kunnen afwisselen. En het spreekt blijkbaar voor zich dat elk kind over een rustige, mooi ingerichte studeerruimte beschikt zodat het niet beschaamd hoeft te zijn wanneer de hele klas binnenkijkt. Terwijl mensen in armoede al moeilijker toegang tot zorg en dienstverlening hebben, duwt corona hen helemaal in een sociaal isolement en lopen ze essentiële hulp mis.

De aanpak van de coronacrisis toont genadeloos hoe ongelijk onze samenleving is.

De aanpak van de coronacrisis toont genadeloos hoe ongelijk onze samenleving is. En verraadt wie zich daar bewust van is en wie niet. Ondertussen kijken we reikhalzend uit naar 'het rijk der vrijheid'. Velen snakken naar een terugkeer naar 'het normale'. Maar eigenlijk bestaat dat niet. We kunnen wel terug naar 'een normaal'. We mogen ook niet terug naar 'het normale'. Net omdat deze crisis diepe ongelijkheden heeft blootgelegd en zelfs nieuwe heeft veroorzaakt.

Die moeten we bestrijden, en allesbehalve normaal vinden.

Samenleving & Politiek, Jaargang 28, 2021, nr. 6 (juni), pagina 88

• tot slot
• Corona
• ongelijkheid