ongelijkheid

Het aandeel van werknemers met een laag of gemiddeld vaardighedenpatroon in de middenklasse daalde met meer dan 20% op tien jaar tijd.

De opmars van tijdelijk werk vergroot de ongelijkheid en creëert een loondruk op de middeninkomens.

Behoorde in België halfweg de jaren 1980 nog bijna vier op tien mensen tot de kernmiddenklasse, nu is dat nog maar één op drie.

In ongelijke samenlevingen zien we meer compulsief eten, compulsief drinken, compulsief shoppen en compulsief gokken.

Veel mensen beschouwen de strijd tegen ongelijkheid als een ‘links’ thema, maar dat is het niet.

Het zou een eerste stap zijn als de regering-Michel minstens haar eigen wetten zou toepassen.

Ik moet toegeven dat ook ik tot de economen behoorde die de studie van ongelijkheid niet echt belangrijk vonden. Ten onrechte.

Mannen van 25 jaar met een diploma hoger onderwijs leven meer dan 18 jaar langer zonder grote gezondheidsproblemen dan mannen van die leeftijd zonder diploma.

Waarom zijn we met z’n allen gaan geloven dat gelijke kansen zo veel belangrijker zijn dan de klassieke herverdeling en bescherming?

Vanuit bepaalde politieke hoek wordt het bestaan van onderwijsongelijkheid in twijfel getrokken om bepaalde structurele onderwijsveranderingen tegen te houden.

De Vlaamse overheid probeert werk te maken van de strijd tegen energiearmoede, maar in de praktijk zien we Mattheüseffecten en valkuilen.

Welkom in België, waar de inkomensongelijkheid laag is, het overheidsbeslag hoog en de buiken rond. Maar is dat wel zo?

Iedere overheid, iedere stad die inzet op digitalisering heeft nood aan een e-inclusieambtenaar.

Pak de ongelijkheid bij de bron aan en herstel het publiek eigendom in ere.

Mobiliteitsongelijkheid heeft veelal te maken met bereikbaarheid. Lagere inkomens verplaatsen zich minder en trager.

Onze welvaartsstaat schiet, ondanks al haar troeven, nog steeds tekort.

Het is een misvatting om België en Nederland als eilanden te zien in een oceaan van ongelijkheid.