ongelijkheid

De hervorming van de artsenverloning is niet louter een kwestie van efficiëntie of kostenbeheersing, maar een fundamentele eis van sociale rechtvaardigheid.

Het belasten van vermogens gaat niet om afgunst of het straffen van succes, maar om het beschermen van de fundamenten van het sociaal contract.

Hoe vermijden we dat de Vlaming met een bescheiden inkomen op zoek naar een betaalbare bouwgrond, vooral gaat wonen op de slechtst gelegen plekken?

In onze verspreide bebouwing staat de houdbaarheid van het thuiszorgmodel onder druk en missen we kansen om gratis in te zetten op preventieve gezondheidszorg.

Armoede is zo veel meer dan een geld- of inkomenstekort, zo luidt de mantra. Maar is dat wel zo?

Als we de mogelijkheid om geld met geld te verdienen drastisch willen inperken, zal de zeggenschap van werkers in de bedrijfsvoering moeten worden versterkt.

Moderne aandeelhouders investeren niet in een bedrijf, ze kopen en verkopen financiële eigendomsrechten zonder dat het bedrijf er baat bij heeft.

Lineair besparen in de gezondheidszorg heeft vaak het omgekeerde effect dan de vooropgezette objectieven, zoals een betere volksgezondheid, economie en begroting.

In het Global Tax Evasion rapport 2023 lezen we twee belangrijke overwinningen in de internationale strijd voor meer fiscale rechtvaardigheid.

Julia Cagé en Thomas Piketty zien koopkracht, pensioenen en sociale welvaart als hoofdfactoren voor stemgedrag.

Links moet deze keer wél klaarstaan bij de volgende crisis van het kapitalisme die onvermijdelijk komt. "We hebben een Observatorium van de Ongelijkheid nodig".

60% van de lagere inkomenslanden heeft een te hoge schuldenlast of een hoog risico daarop.

Het is een schier onmogelijke opdracht om een significante CO2-reductie te bereiken zonder de mobiliteitspatronen van hypermobiele mensen aan te pakken.

Piketty blijft een gevestigde waarde als het gaat over het meten en tegengaan van inkomensongelijkheid. Op vlak van het bestrijden van etnische ongelijkheid is dit essay echter niet overtuigend.

Klimaatverandering en ongelijkheid zijn twee grote uitdagingen waar we vandaag mee geconfronteerd worden, met veel interactie tussen beide crisissen.

Joël De Ceulaer heeft ongelijk: het kapitalisme zal het klimaat niet redden. Het huidig economisch systeem bedreigt net onze toekomst.

De nieuwste cijfers over de inkomens- en vermogensongelijkheid in België tonen aan hoe het financieel vermogen veel ongelijker verdeeld is dan vastgoed, maar dat tweede verblijven wel degelijk zijn weggelegd voor een selecte groep aan de top.

Deze eerste – voorlopige! – DINA-resultaten, die ook inkomen uit financieel vermogen meenemen, nuanceren het beeld van België als land met weinig ongelijkheid.

Is de inkomensongelijkheid in België toegenomen of niet? Jan Modaal denkt wellicht van wel. Al is er amper evidentie die wijst op toenemende inkomensongelijkheid.

De Duurzame Ontwikkelingsdoelen (SDG's) zijn lang niet systemisch genoeg. Dit is de grootste uitdaging voor het post-2030-kader.

Zijn de lonen te hoog? Vooraleer die vraag mag worden gesteld, moet er een andere vraag worden gesteld: is de ongelijkheid aanvaardbaar?

De laagste lonen draaien op voor de loonsverhogingen van de best betaalde beroepen. Dit is geen houdbaar model.

Zelf ben ik opgegroeid in een wereld zonder hoop. Maar nu behoor ik ogenschijnlijk tot de hoopvollen. Hoe kan het dat die twee werelden zo ver van elkaar af staan?

De energiecrisis, en meer bepaald een ontoereikende reactie van de politiek op de exploderende prijzen, dreigt het politiek vertrouwen verder te kelderen.

We komen heus niet terug getuimeld in de feodale middeleeuwen, en Elon Musk is geen Jakob Fugger.

De meritocratische mythe leidt de aandacht af van de structurele achterstellingsystemen in de samenleving.

Hopelijk laat de linkerzijde zich niet verleiden door de frames en de mantra's van een conservatieve rechterzijde die de transitie wil vertragen.

We hadden het debat over de brandstofprijzen kunnen gebruiken als breekijzer om fundamentele vragen te stellen over hoe we onze maatschappij minder autoafhankelijk kunnen maken.

Community Health Workers zijn een laagdrempelig antwoord op zorgvragen in de meest kwetsbare wijken.

Het verschil in onvervulde medische behoeften tussen het armste en het rijkste inkomenskwintiel is in België het grootste van alle westelijke EU-landen.

Zelfs burgers met een hoog inkomen steunen progressieve belastingen, althans bij diegenen die voldoende politieke kennis en interesse hebben.

Waarom investeren we geen extra middelen in vormen van hernieuwbare energie die potentieel collectief beheerd en gebruikt kunnen worden?

Historisch onderzoek over Renaissance Firenze suggereert dat sociale mobiliteit moeilijker te verwezenlijken valt dan we vaak denken.

De sterke groei in het gebruik van bonussen en prestatieloon in Europa draagt bij tot grotere loonongelijkheid.

Een pijnlijk momentje: Jan Jambon die zegt dat 'tuinfeesten tot 50 genodigden enkel kunnen meteen professionele cateraar'.

We moeten precaire groepen maximaal ondersteunen in hun opname van het vaccinatie-aanbod.

Mensen in armoede zijn voor hun levensonderhoud en hun overleven afhankelijk van het land, van het bos, het water en de natuur.

De daling van de vakbondsmacht in de VS is de eerste en belangrijkste oorzaak van stagnerende lonen en stijgende inkomensongelijkheid.

Na de bankencrisis van 2008 was er een begin van een oplossing. Maar de bal is nooit binnen gekopt.

Grote vermogens vormen een publiek gevaar. We moeten terug naar een systeem met minder ongelijkheid.

De coronacrisis is vooral een crisis omdat ze de fouten van het economische systeem blootlegt dat op zich al op weg was naar een eindfase.

Het zou een onvergeeflijke fout zijn om een nieuwe wereld niet op zijn minst te proberen verbeelden.

Vooral diegenen met een zwakkere socio-economische positie hebben meer negatieve ervaringen en zijn meer ontevreden over uitzendwerk.

Soms is een terugkeer naar het verleden al vooruitstrevend genoeg.

Het aandeel van werknemers met een laag of gemiddeld vaardighedenpatroon in de middenklasse daalde met meer dan 20% op tien jaar tijd.

De opmars van tijdelijk werk vergroot de ongelijkheid en creëert een loondruk op de middeninkomens.

Behoorde in België halfweg de jaren 1980 nog bijna vier op tien mensen tot de kernmiddenklasse, nu is dat nog maar één op drie.

In ongelijke samenlevingen zien we meer compulsief eten, compulsief drinken, compulsief shoppen en compulsief gokken.

Veel mensen beschouwen de strijd tegen ongelijkheid als een ‘links’ thema, maar dat is het niet.

Het zou een eerste stap zijn als de regering-Michel minstens haar eigen wetten zou toepassen.

Ik moet toegeven dat ook ik tot de economen behoorde die de studie van ongelijkheid niet echt belangrijk vonden. Ten onrechte.

Mannen van 25 jaar met een diploma hoger onderwijs leven meer dan 18 jaar langer zonder grote gezondheidsproblemen dan mannen van die leeftijd zonder diploma.

Waarom zijn we met z’n allen gaan geloven dat gelijke kansen zo veel belangrijker zijn dan de klassieke herverdeling en bescherming?

Vanuit bepaalde politieke hoek wordt het bestaan van onderwijsongelijkheid in twijfel getrokken om bepaalde structurele onderwijsveranderingen tegen te houden.

De Vlaamse overheid probeert werk te maken van de strijd tegen energiearmoede, maar in de praktijk zien we Mattheüseffecten en valkuilen.

Welkom in België, waar de inkomensongelijkheid laag is, het overheidsbeslag hoog en de buiken rond. Maar is dat wel zo?

Iedere overheid, iedere stad die inzet op digitalisering heeft nood aan een e-inclusieambtenaar.

Pak de ongelijkheid bij de bron aan en herstel het publiek eigendom in ere.

Mobiliteitsongelijkheid heeft veelal te maken met bereikbaarheid. Lagere inkomens verplaatsen zich minder en trager.

Onze welvaartsstaat schiet, ondanks al haar troeven, nog steeds tekort.

Het is een misvatting om België en Nederland als eilanden te zien in een oceaan van ongelijkheid.