Straks vindt de 29^ste klimaattop, oftewel de COP29, plaats in Bakoe, Azerbeidzjan. Het zal ook de eerste keer zijn dat onze nieuwe Vlaamse en Waalse klimaatministers zich op de mondiale bühne tonen.

Deze internationale toppen waren de voorbije jaren verantwoordelijk voor enkele van de meer surreële scenes uit mijn loopbaan als activist-lobbyist.

De COP, dat was die keer in de gietende regen, toen we knielend en getooid met coronamaskers, sjieke schoenen en een papieren zak op het hoofd (don’t ask) het gebrek aan Belgisch klimaatbeleid aanklaagden. Er waren de ochtendlijke scènes tijdens het Belgische overleg (7u lokale tijd), met een minister die zelf verstek gaf maar wel een raadgever verplichtte om afwijkende tijdzones te verbijten en digitaal de wereldpolitiek op de vingers te kijken. Onbesuisde wereldverbeteraarij? No pasarán!

De COP, dat was hurkend in een steegje (de bureaugelegenheid is eerder krap) videobellen met de Vlaamse politiek, die ons vanaf de achterbank van een dienstwagen toebeet dat we niet steeds zo moesten ‘zagen en klagen’. Het was opboksen tegen een regering die zich verzette tegen alles wat vaagweg rook naar internationale solidariteit. Die de jaarlijkse, mondiale worsteling met klimaatontwrichting afdeed als een circus.

De COP, dat was het surrealisme van vijf Belgische regeringen die in de marge van dat wereldgebeuren de koppen bij elkaar moesten steken, om vanwege Vlaamse verzet vruchteloos te onderhandelen over wie-nu-precies-hoe-veel-de-uitstoot-moest-verminderen … terwijl het non-beleid van ons land ondertussen veroordeeld werd als mensenrechtenschending.

Genoeg cirque royal, laat de leeuw maar snurken en volgens mij passen al die clowns wel degelijk in dat tricolore busje.

Maar hoop doet leven, kameraden! De politiek ging weer aan het stoelendansen, waardoor we ons in Bakoe eindelijk mogen verwachten aan een trendbreuk. Het verkiezingsprogramma van onze nieuwe Vlaamse minister sprak van klimaatverandering als ‘één van de belangrijkste uitdagingen van onze tijd’, een klus die we ‘alleen met doorgedreven internationale samenwerking kunnen klaren’. Genoeg cirque royal dus, laat de leeuw maar snurken en volgens mij passen al die clowns wel degelijk in dat tricolore busje.

Alleen al met haar aanwezigheid zou minister Depraetere komaf maken met de lege stoel van haar voorgangster. Die zich door thuis te blijven, wilde beschermen tegen de besmettelijke energie die óók eigen is aan COP: het contact met regeringsleiders wier staat ontwricht werd door klimaatstormen, met activisten uit de hele wereld, met een Belgische klimaatadministratie die wars blijft van navelstaarderig eigenbelang.

Een spotlight, hoge verwachtingen en een torenhoge inzet. Het doet wat men een mens. Misschien doet het ook het regeerakkoord vergeten? Zoals een zoveelste vernietigende klimaatprognose onlangs stelde: het is vooruit, of het is …

Samenleving & Politiek, Jaargang 31, 2024, nr. 9 (november), pagina 88