mensenrechten

De recente ‘harde houding’ tegenover migratie moeten we niet zien als iets nieuws, maar als een voortdurende ontwikkeling die rechtstreeks verbonden is met ons koloniale verleden. Dat leert ons de ontstaansgeschiedenis van bewegingsvrijheid als internationaal mensenrecht.

Saoedi-Arabië mag dit jaar mag rekenen op een slordige 8% economische groei, wat westerse bedrijven in lange rijen doet aanschuiven om onder de noemer OneLove een deel van de koek te grijpen.

De oprichting van een nieuw Vlaams mensenrechteninstituut zal het voor Brusselaars nodeloos complex maken om melding te doen van racisme en discriminatie.

Steeds meer mensenrechteninstituten in Europa worden geconfronteerd met verbale aanvallen en bedreigingen van regeringsfunctionarissen of parlementsleden.

In Europa zijn er slechts 10 Mensenrechtensteden, geen één ligt in België. Waar blijven onze steden?

De Oeigoeren in China of de arbeiders in Qatar hebben weinig aan een louter symbolische veroordeling van de mensenrechtenschendingen of een boycot van een sportevenement.

Kan iemand verklaren waarom een kassier in de supermarkt voldoende heeft aan een plexischerm en de ambtenaren van de Dienst Vreemdelingenzaken niet?

Het Belgische beleidskader ten aanzien van bedrijven en mensenrechten is niet ambitieus genoeg.

De beschermingsstandaarden worden verlaagd, de rechterlijke macht in vraag gesteld en de kritische stemmen verdacht gemaakt.