Oekraïne

Met de nieuwe geopolitieke context dient een oud debat van de uitbreiding naar Oost-Europa zich weer aan. Is een geassocieerd lidmaatschap de oplossing?

De schijnbare eensgezindheid en daadkracht in de Europese defensiesamenwerking vandaag, verhult een diepere strategische verdeeldheid.

'We doen gewoon voort, tot de overwinning'. De woorden van mijn oude vriend Dmytro uit Cherson blijven in mijn oren nagalmen.

Ofwel wordt het de zuivering van de Palestijnen, ofwel een binationale staat met gelijke rechten. "Maar voor dat laatste moet druk komen van het Westen."

Ik ben bang om mijn kinderen nog ooit naar mijn geboortegebied mee te nemen door de vele landmijnen die met de stroom meegevoerd zijn.

We moeten ook oog hebben voor het traumatische verleden van Rusland. Enkel op deze manier kunnen stappen gezet worden naar een duurzame vrede.

Er is nood aan een minder emotionele en meer nuchtere aanpak van de oorlog, waarbij de ruimere belangen beide partijen tot onderhandelingen nopen.

De oude vormen en gedachten, althans die over vrede en veiligheid, verdwijnen als sneeuw voor de zon. Moeten we daar als socialisten blij om zijn?

9 maanden oorlog op het Europese continent, dat is de sombere vaststelling. Enkel als we de juiste lessen trekken, kan een progressieve realpolitik de stabiliteit herstellen.

In het zonovergoten Cherson is de helft van de inwoners van de stad gevlucht en worden de woningen van gevluchte streekgenoten onwettig in beslag genomen door de gezinnen van de Russische militairen.

De Ostpolitik is een Westpolitik geworden, nog meer gedicteerd door de VS.

Oekraïners worden weggezet als fascisten en homoseksuelen die met alle geweld moeten worden verslagen.

Waarom Rusland over een 'bevrijding' spreekt en China over een 'conflict'.

Twee van mijn neven en nichten, en mijn broer die in Kiev woont, zijn verhuisd naar het huis van mijn ouders in een klein stadje in het westen van Oekraïne.

Het vluchtelingenbeleid in Europa wordt gestroomlijnd volgens etniciteit, godsdienst en geslacht, waarbij er een duidelijke voorkeur is voor witte christelijke niet-mannen.

De dramatische jaren 1990 vormden vruchtbare grond voor het autoritaire leiderschap van Poetin. Het Westen speelde hierin een dubbele nefaste rol.

Wie een beeld van Polen had als migrantenonvriendelijk land, moet die mening herzien. Poetins gewelddadige oorlog smeedt in Polen verbondenheid en vrijheid.

Met leugens, censuur en propaganda hebben Russen altijd geleefd. Poetin voert deze oorlog niet alleen tegen de Oekraïners, maar ook tegen zijn eigen volk.

Laat ons – terwijl we de vluchtelingen de rust gunnen die hen toekomt – ook al eens naar de wetgeving van morgen kijken.

Met de Russische invasie in Oekraïne dreigt een ontrafeling van het wereldsysteem, waarbij Oekraïne slechts de eerste steen zou zijn.

We hebben te weinig oog voor de ernstige risico's die de heropflakkering van het nationalisme in Oost-Europa met uitdrukkelijke steun van de Kerk veroorzaakt.

De oorlog in Oekraïne had kunnen worden vermeden. Vooral de NAVO heeft de relaties met Rusland helpen verzieken.

De stoutmoedigste activist had niet durven dromen dat Europese regeringen plotsklaps de overzeese bezittingen van de globale 1% in de ban gingen slaan.

In Oekraïne strijden niet alleen nationaal erkende troepen in uniform, maar ook huurlingen, geradicaliseerde vrijwilligers, plunderende nomaden, guerrillastrijders en hackerscollectieven.