OCMW

Een maatschappelijk OCMW-medewerker zit vaak urenlang achter de computer om de wet en haar uitzonderingen uit te pluizen, en documenten en formulieren in te vullen. Voor het opbouwen van een vertrouwensband met de cliënt is geen tijd.

Een maatschappelijk werker moet zoveel verantwoording afleggen aan instanties dat ze soms de weg naar wat eigenlijk nodig is voor een gezin niet meer vindt.

Telkens opnieuw moet ik als onderzoeker politici wijzen op hun veronderstelling dat veel mensen te veel leefloon krijgen.

De federale overheid wil meer vat krijgen op de invulling van de algemene OCMW-opdracht. Hoewel nobel, heeft deze keuze twee belangrijke neveneffecten.

Meer dan 25 jaar geleden werd het referentieadres in leven geroepen om de 'onzichtbaren' zichtbaar te maken. Helaas zijn de opgelegde voorwaarden te streng.

Als ik vertel dat ik werk rond de automatisering van beslissingen in de sociale zekerheid, weet ik dat er achter de gefronste wenkbrauwen van mijn gesprekspartners heel wat gedachten voorbijflitsen.

Ik sta voor drie gezinnen in contact met negen advocaten en dit in dertien rechtszaken. De slaagkans van de meeste van dat soort zaken is echter beperkt.

Wat als we een zekere foutenmarge voor lief nemen en het leefloon toekennen als er in de administratieve data geen enkele indicatie is om dat niet te doen?

Het uitgangspunt dat het wikken en wegen van financiële ondersteuning niet kan samengaan met betrokken maatschappelijk werk, legt een bom onder het OCMW-werk.

Waakzaamheid is geboden voor de impact van enkele ingrijpende veranderingen binnen de lokale besturen op het armoedebeleid.

Het verwerken van de stroom aan nieuwe steunaanvragen en van al die tijdelijke subsidies heeft tot een torenhoge werkdruk binnen de OCMW's geleid.

Nu voor en achter de politieke schermen uitgevochten wordt wie de coronafactuur zal betalen en wie zal moeten besparen, is het dringend tijd om onze krachten te bundelen.