vermogensongelijkheid

In België de Amerikaanse droom waarmaken, is niet zo evident. Wie de lijst van de rijke families overloopt, vindt daarin nogal wat klassieke adellijke namen terug.

In Noorwegen is maar liefst zo'n 76 procent van het vermogen (exclusief huisvesting) in handen van een publiek vermogensfonds.

Administratieve data vormen een belangrijk ontbrekend puzzelstukje in het onderzoek naar de evolutie van de Belgische inkomens- en vermogensongelijkheid.

De rijkste 1% bezit ondertussen 45,6% van de rijkdom in de wereld, terwijl de armste helft slechts 0,75% bezit.

Dat erfbelastingen niet populair zijn, is verrassend. Want erfenissen zitten, in tegenstelling tot arbeidsinkomen, sterk geconcentreerd bij een kleine groep.

Voor een volwaardig vermogenskadaster zijn een aantal wetswijzigingen nodig, maar de meeste obstakels zijn betrekkelijk klein en technisch van aard.

Er kleeft een duistere geschiedenis aan de Quandts van BMW, de Flicks van Daimler-Benz, de Porsche-Piëch-clan van Volkswagen en Porsche, en de Oetkers.

Volgens onderzoek is 2,2 miljoen euro zowat de grens waarop rijkdom niets meer toevoegt aan iemands leven en we moeten beginnen denken aan herverdeling.

'Eat the rich' een slogan van radicaal-links? We moeten ons allemaal feller uitspreken over het beteugelen van extreme rijkdom.

Het ligt voor de hand dat bij een debat over een verlaging van de lasten op arbeid, ook een verzwaring van de belasting op vermogensinkomen wordt onderzocht.

Waar belasting toch makkelijk 30% zou moeten bedragen, stijgt de filantropie zeer zelden boven de 1% uit.

Wie zijn ze, de gulzige pandjesverzamelaars en de op steeds grotere rendementen beluste vastgoedgroepen in de steden?

Een vrijheidsdividend van 1.000 euro per maand voor elke burger, mede betaald uit een vermogensbelasting en heffingen op techbedrijven, kan de kloven in onze samenleving dichten.

Men blijft kromme belastingen uitvinden om toch maar te vermijden wat er nodig is: een brede, lagere belasting op het totale kapitaalinkomen.