neoliberalisme

In 1982 bracht Wilfried Martens het neoliberalisme naar België. Zijn beleid luidde het tijdperk van economische disciplinering en besparingslogica in.

De neoliberale alomtegenwoordigheid kwam niet uit de lucht vallen, maar vergde een lange aanloop, een lange adem en een lange mars door de instituties.

Het postmoderne progressisme individualiseert problemen, personaliseert oplossingen en verdringt de noodzaak van georganiseerde strijd op basis van gedeelde belangen.

Met 'Bidenomics' moeit de Amerikaanse overheid zich weer meer met de economie. Dat lijkt goed nieuws, al zijn er ook risico's verbonden aan dit actief industrieel beleid.

Op 11 september 1973 werd Salvador Allende vermoord. Het was het startschot van een catastrofale neoliberale revolutie in Chili, die tot vandaag slachtoffers maakt.

Ondanks eerdere voorspellingen van de ondergang van het neoliberalisme, zien we nu toch dat de grenzen van deze kijk op mens en maatschappij echt zijn bereikt.

We zien een tendens richting commonisme, maar zal die zich sociaal breder weten uit te waaieren dan de langgeschoolde middenklasse?

Geen woord dat meer wordt gebruikt als het neoliberalisme. Maar wat houdt dit ideologische project precies in en waarin verschilt het van het klassiek liberalisme?

Is 'neoliberaal' een inhoudsloze, zinloze belediging die voornamelijk door de linkerzijde wordt gepropageerd?

Terwijl Musk, Branson en Bezos met hun ruimtevaart ongekende hoogtes verkennen, zorgen ze in feite voor een absoluut dieptepunt in de geschiedenis van de mensheid.

Onze intimiteit is ook politiek. Dat maakt haar meteen ook een terrein waar alternatieven en verzet vorm kunnen krijgen.

Hoger onderwijs als sluitende bedrijfsvoering: wat is daar in godsnaam progressief aan?

De markt schept geen vertrouwen, maar creëert angst door de veralgemening van het concurrentiebeginsel.

Paul De Grauwe en het IMF kunnen worden beschouwd als de individuele en institutionele verpersoonlijking van die verschuiving.