links

Naast Vlaams Belang, was PVDA de enige andere duidelijke winnaar op 26 mei. Wat verklaart haar succes?

Alleen als links de ‘crisis van de toekomst’ weet te bezweren, heeft het opnieuw een kans.

Als we het stemgedrag van de partij bekijken, geeft dat het beeld van een antisociale partij.

De verkiezingsnederlaag is niet te wijten aan de campagne of de decumul. Sp.a wordt in stukken gespleten door electorale paradoxen.

Wie onzekerheid wil omzetten in vertrouwen in de toekomst, zal zowel op het sociaaleconomisch als op het cultureel-identiteitsthema moeten inzetten.

Sinds 2015 zetelt er geen enkele linkse of progressieve partij in het Poolse parlement. Hoe kwam het zover? En kan links zich herstellen?

Het verzet tegen het regeringsbeleid schippert tussen hoop en wanhoop.

De breuk met het verleden ligt niet in ’68 maar in ’79 en ’80, met Thatcher en Reagan.

Uit het falen van Occupy valt voor links vandaag ook hoop te halen, maar dan is wel een intellectuele heroriëntering nodig.

Voor de Franse PS is het oppositie voeren tegen een ongrijpbare Macron en vastklampen aan haar lokale boegbeelden.

Links voert zijn politiek gevecht best tegen de bovenste 20% en voor de onderste 20% in de samenleving

Als je politiek vervangt door ethiek, dan lijkt het alsof sociale problemen alleen nog kunnen worden opgelost indien de hele samenleving er persoonlijk naar omkijkt.

Onze onderbuik beslist, waarna onze ratio haar best doet om deze beslissing te verdedigen. Toch is het mogelijk om de onderbuik te bespelen en te komen tot een beter, ja zelfs rationeler, debat.

In de mainstream media is nog nauwelijks plaats voor linkse analyse. Uiteraard mag Thomas Piketty het komen uitleggen, dat is goed voor de oplage, maar de marktdominantie laat zich gevoelen.