links

Team Fouad Ahidar heeft het potentieel om ook tijdens de gemeenteraadsverkiezingen een belangrijke rol te spelen. Het vormt een uitdaging voor linkse partijen.

De linkse samenwerking piept en kraakt aan alle kanten met één groot discussiepunt: de rol van Jean-Luc Mélenchon binnen de Nouveau Front Populaire.

Voor links zijn dit verkiezingen met veel gemengde signalen en opties. Wat zijn de eerste belangrijkste observaties en de beste opties voor links?

De huidige rechtse minderheidsregering, met gedoogsteun van de extreemrechtse Zweden Democraten, zal in 2026 wellicht de macht verliezen. Maar dan zal de progressieve oppositie wel moeten kunnen samenwerken.

De voorbije vijf jaar voer Europa een centrumlinkse koers, maar straks komt er wellicht een stevige ruk naar rechts. Toch moeten sociaaldemocraten niet wanhopen.

Zo'n 600.000 jongeren zullen op 9 juni voor de eerste keer hun stem uitbrengen. Daarmee kunnen ze een bepalende factor zijn.

Vlaanderen verrechtst voor onze ogen en de linkse partijen zetten daar elk hun eigen, nogal smal, nicheprogramma tegenover. Zo zal het progressief alternatief er niet komen.

Tegenover het Australische migratiemodel van rechts, kan links het Zuid-Amerikaanse migratiemodel zetten.

We zullen extreemrechts niet alleen klein krijgen met beter sociaal beleid, maar vooral door de frictie tussen verschillende bevolkingsgroepen te verzachten.

We moeten veel dieper nadenken over voor wie het politieke systeem werkt en voor wie niet.

De neoliberale alomtegenwoordigheid kwam niet uit de lucht vallen, maar vergde een lange aanloop, een lange adem en een lange mars door de instituties.

Julia Cagé en Thomas Piketty zien koopkracht, pensioenen en sociale welvaart als hoofdfactoren voor stemgedrag.

Vandaag, precies 1 jaar voor de belangrijke lokale verkiezingen, is het tijd om de campagne op te starten.

Radicaal-rechts leidt, centrumrechts volgt en centrumlinks zwijgt. Welke partij durft een breekpunt te maken van een humaner migratiebeleid?

Zijn sociale agenda kenmerkt zich door uitsluitende solidariteit, en zijn economische agenda zit tussen protectionisme en marktliberalisme.

De aanzienlijke protestbeweging tegen de pensioenhervorming van Emmanuel Macron lijkt een onverwacht geschenk voor de linkerzijde.

Labour leidt ruim in de peilingen. Brengt Keir Starmer zijn partij op een paar jaar tijd van de afgrond naar de top?

Een links geluid laten horen dat mensen in beweging brengt. Dat is de steile ambitie van het pas opgerichte Jacobin Nederland.

'The Left can't meme' horen we al jarenlang vanuit extreemrechtse hoek. En maar goed ook. Er zijn andere opties om viraal te gaan met progressieve boodschappen.

De rechterzijde houdt zich beter vast aan de takken van de bomen, want er staat een generatie jonge, linkse denkers klaar die niet zo maar over zich heen zal laten lopen.

Politici overschatten systematisch de steun voor rechtse standpunten, zowel bij de publieke opinie als bij het eigen electoraat.

De kiezer is gemiddeld 7 uur per dag online en dus moeten moderne politici de nieuwe digitale platforms beheersen. Een handleiding.

Nu verschillende partijen bezig zijn met een vernieuwingsoperatie, is het zinvol ideologisch te herbronnen. Hoe willen we onze samenleving organiseren?

Discussie over woke of niet-woke verdeelt links en verenigt rechts. Kijk dus goed uit met identitaire issues en het naspelen van Amerikaanse drama's.

De onmiddellijke inzet van de Législatives in juni is het capteren van de woede tegenover de stijgende levensduurte en de groeiende ongelijkheid.

PvdA en GroenLinks staan voor belangrijke keuzes: trekken ze gezamenlijk op tegen VVD of houden ze vast aan hun eigen karakter?

Links moet het lef aan de dag leggen om de wereld opnieuw uit te leggen. Enkel door te politiseren kan er een tegenmacht opgebouwd worden om de huidige malaise te keren.

De wederzijdse verwijten tussen Guesde en Jaurès over een gebrek aan radicalisme kunnen worden overgeplant naar de discussies vandaag tussen Mélenchon en Hidalgo.

Pacifisme is geen optie, ook niet voor socialisten. Eén wereld, dat moet ons project zijn. De grote uitdaging is om de wereld bij elkaar te houden.

Gezelligheid wordt schromelijk overschat. Onrecht wegwerken is soms lelijk, luid en onharmonieus, en bijna altijd oncomfortabel.

Philippe Van Parijs, Koen Raes en Frank Vandenbroucke zijn vanuit linkse hoek de Rawlsiaanse discussie over rechtvaardigheid binnengewandeld.

De fascinatie voor nieuw-rechtse politici zoals Bolsonaro leidt ons af van wat er nog gaande is in Latijns-Amerika: men beleeft er een progressieve wederopstanding.

Mijn grootvader is mijn intellectueel voorbeeld, maar recent nam hij retoriek over uit extreemrechtse hoek.

Een links politiek project doet niet aan gemeenschapsafbakening, maar aan samenlevingsopbouw.

De huidige arbeidersklasse is geen monolithisch wit, mannelijk blok met autoritaire en nationalistische overtuigingen.

Woke lijkt links, maar is een rechtse, autoritaire en totalitaire ideologie waarmee geen compromissen mogelijk zijn.

Een vrijheidsdividend van 1.000 euro per maand voor elke burger, mede betaald uit een vermogensbelasting en heffingen op techbedrijven, kan de kloven in onze samenleving dichten.

We willen allemaal een antikapitalistische samenleving. De vraag is: wat is de kortste weg er naartoe?

Paul De Grauwe en het IMF kunnen worden beschouwd als de individuele en institutionele verpersoonlijking van die verschuiving.

De belangen van links en Big Tech zijn intrinsiek onverzoenbaar. Toch moet links een voorvechter blijven van de quasi-totale vrijheid van meningsuiting.

Wie zich de moeite getroost om het te zien, zal ontdekken hoe de jonge generatie op haar manier strijdbaar blijft.

Technisch opgeleide arbeiders verenigen zich steeds meer in virtuele gemeenschappen en vormen stilaan ook een natie.

Steeds meer politici keren zich af van de neoliberale politiek die zo dominant was. Maar wie denkt dat de linkse partijen daar garen bij spinnen komt bedrogen uit.

Voor de regionale verkiezingen in juni zoeken rood en groen een strategie, tussen lokale krachtsverhoudingen en nationale uitdagingen.

Hoewel de Union in de volksgunst blijft, biedt haar vertrekt ook kansen voor links om een voet in de deur te krijgen.

We weten wel wélke betere wereld we willen, maar niet meer hoé er te geraken.

Waarom hebben zovelen van mijn generatiegenoten links de rug toegekeerd, en zijn ze uiteindelijk zelfs gevallen voor identitair rechts?

Hoe Franstalig links Vlaanderen kan helpen tegen het Vlaams-nationalisme en extreemrechts.

Als we de evolutie van ons land zien, kunnen we ons niet meer neerleggen bij de wederzijdse onwetendheid.

Waarom zouden de drie linkse partijen samen geen lokale gemeenschapshuizen oprichten?

In tegenstelling tot de Volksunie kent N-VA geen linkse of progressieve tendensen meer.

Al maanden trek ik door ons land, voornamelijk langs gemeenten waar de antistem zegevierde. Een getuigenverslag door een politieke nieuwkomer.

Na Portugal hebben nu ook in buurland Spanje de linkse partijen elkaar gevonden in een minderheidsregering.

Laten we als socialisten en democraten de handschoen opnemen, en het separatisme confronteren met een wervend Belgisch democratisch project.

Politieke campagnes spelen zich voor een groot stuk online af. Hoog tijd dat ook links een digitale oorlogsmachine uitbouwt.

Naast Vlaams Belang, was PVDA de enige andere duidelijke winnaar op 26 mei. Wat verklaart haar succes?

Alleen als links de ‘crisis van de toekomst’ weet te bezweren, heeft het opnieuw een kans.

Als we het stemgedrag van de partij bekijken, geeft dat het beeld van een antisociale partij.

De verkiezingsnederlaag is niet te wijten aan de campagne of de decumul. Sp.a wordt in stukken gespleten door electorale paradoxen.

Wie onzekerheid wil omzetten in vertrouwen in de toekomst, zal zowel op het sociaaleconomisch als op het cultureel-identiteitsthema moeten inzetten.

Sinds 2015 zetelt er geen enkele linkse of progressieve partij in het Poolse parlement. Hoe kwam het zover? En kan links zich herstellen?

Het verzet tegen het regeringsbeleid schippert tussen hoop en wanhoop.

De breuk met het verleden ligt niet in ’68 maar in ’79 en ’80, met Thatcher en Reagan.

Uit het falen van Occupy valt voor links vandaag ook hoop te halen, maar dan is wel een intellectuele heroriëntering nodig.

Voor de Franse PS is het oppositie voeren tegen een ongrijpbare Macron en vastklampen aan haar lokale boegbeelden.

Links voert zijn politiek gevecht best tegen de bovenste 20% en voor de onderste 20% in de samenleving

Als je politiek vervangt door ethiek, dan lijkt het alsof sociale problemen alleen nog kunnen worden opgelost indien de hele samenleving er persoonlijk naar omkijkt.

Onze onderbuik beslist, waarna onze ratio haar best doet om deze beslissing te verdedigen. Toch is het mogelijk om de onderbuik te bespelen en te komen tot een beter, ja zelfs rationeler, debat.

In de mainstream media is nog nauwelijks plaats voor linkse analyse. Uiteraard mag Thomas Piketty het komen uitleggen, dat is goed voor de oplage, maar de marktdominantie laat zich gevoelen.